Ο Τζώνυ Βαβούρας και η μπάντα του "Candilacs" κάνουν την έναρξη του φετινού 5ου Live Festival στην πλατεία Αμφειας (Παπλωματάδικα) στο Ιστορικό Κέντρο της Καλαμάτας αυτή την Κυριακή στις 9.30 μ.μ.
Ο γνωστός μουσικός και ηθοποιός γνωρίζει την Καλαμάτα και την επισκέπτεται εδώ και 30 χρόνια. Μας μίλησε λοιπόν για την πόλη, για τις συναυλίες του εκτός Αθήνας, αλλά και για την πολιτική, τις εκλογές που έρχονται και τις ευθύνες που έχουν οι πολίτες.
- Είναι η τρίτη φορά που έρχεστε στην Καλαμάτα σε ένα χρόνο;
«Ναι, και είναι μια πόλη που μ' αρέσει πολύ, γιατί έχει ένα ωραίο ιστορικό κέντρο, είναι μια πόλη παραλιακή, είναι καθαρή. Την αγάπησα από την πρώτη φορά που την είδα τη δεκαετία του '80 ακόμα, που είχα κατέβει για μια συναυλία του Λουκιανού Κηλαηδόνη και ήμουν ο ηχολήπτης του τότε. Εκτοτε λοιπόν, μπορεί όχι πολύ συχνά, αλλά όταν βρίσκω ευκαιρία κατεβαίνω».
- Είναι διαφορετικό το κοινό εκτός Αθήνας
«Ναι, είναι, άλλες φορές χειρότερα, άλλες καλύτερα... κυρίως όμως είναι πιο "κλειδωμένος" ο κόσμος εκτός Αθήνας. Είναι πιο επιφυλακτικός στην αρχή, προφανώς γιατί έχει συνηθίσει μια άλλη καθημερινότητα και δεν έχει αρκετά ερεθίσματα από συγκροτήματα, όπως συμβαίνει στην Αθήνα. Είναι λοιπόν επιφυλακτικοί σε κάτι καινούργιο, αρχικά - μόλις όμως πάρουν μπρος... γίνονται πολύ ένθερμο κοινό».
- Εχει ανάγκη ο κόσμος να εκτονωθεί σε μια συναυλία;
«Νομίζω τώρα περισσότερο από κάθε άλλη φορά, γιατί η οικονομική και η πολιτική κατάσταση έχουν φέρει μια πίκρα, μια μελαγχολία στον κόσμο. Οπως μας λένε και οι άνθρωποι που έχουν μαγαζιά διασκέδασης, μπαράκια κ.λπ., αυτό φαίνεται και όταν ο κόσμος βγαίνει να πιει ένα ποτό. Είναι σφιγμένοι οι άνθρωποι, τους έχει φύγει το χαμόγελο - κι εμάς υποχρέωσή μας είναι να τους κάνουμε να νιώσουν καλύτερα. Οπως λέει και η λαϊκή μας παροιμία, "η φτώχεια θέλει καλοπέραση" κι είναι πολύ σωστό».
- Ποιες είναι οι δικές σας σκέψεις για όλο αυτό που ζούμε;
«Κατ' αρχήν στεναχωριέμαι που είναι έτσι η κατάσταση και που θα είναι έτσι για πολλά χρόνια ακόμα και θα επηρεάσει τις νεότερες γενιές - γιατί εμείς ζήσαμε τουλάχιστον ένα πολύ μεγάλο μέρος της ζωής μας στις πιο καλές μέρες αυτού του τόπου. Λυπάμαι λοιπόν για τους νέους, κι έχω κι ένα γιο 10 ετών και στεναχωριέμαι και γι' αυτόν, για το τι θα κάνει, πώς θα μεγαλώσει. Προβληματίζομαι για το αν θα μείνει στην Ελλάδα και τι μπορεί να κάνει στη ζωή του.
Απ' την άλλη εξοργίζομαι με την επιμονή όλων αυτών των γελοίων, ηλιθίων και κατάπτυστων πολιτικών που μας έφεραν σ' αυτή τη θέση, να προσπαθούν τώρα να υφαρπάξουν την ψήφο του Ελληνα τάζοντάς του πάλι πράγματα. Λυπάμαι ακόμα περισσότερο για την αφέλεια και τη βλακεία του μέσου Ελληνα ψηφοφόρου που δεν βλέπει το προφανές. Να τους στείλει στο σπίτι τους δηλαδή και να αναδείξει νέα πρόσωπα με νέες ιδέες, κι όχι τα κόμματα που μας έφεραν σ' αυτή την κατάσταση να πάρουν πάλι την ψήφο του Ελληνα. Ε, αυτό είναι τραγικό...».
- Τι θα λέγατε στον κάθε ψηφοφόρο;
«Να πάει να ψηφίσει, αλλά να γυρίσει την πλάτη σ' αυτούς που τον κορόιδευαν τόσα χρόνια, δηλαδή στα δύο μεγάλα κόμματα. Επίσης να μην δώσει την ψήφο του σε κόμματα που κάνουν μόνο αντιπολίτευση και καταγγέλλουν χωρίς να έχουν θέσεις και λύσεις. Θεωρώ ότι μια κυβέρνηση συνεργασίας θα ήταν το πιο σοφό για τον τόπο, γιατί θα ελέγχει ο ένας τον άλλον και θα υπάρχει περισσότερο κοντρόλ για το τι γίνεται. Και δεν με ενδιαφέρει από ποιο χώρο θα είναι, απλά να είναι έντιμοι κι όχι κλέφτες, για να σταματήσουν να παίζονται παιχνίδια. Δηλαδή όλο αυτό που γίνεται τώρα με τον Τσοχατζόπουλο είναι απλώς μια φαρσοκωμωδία που παίζεται εδώ και χρόνια... Δεν είναι ο μόνος, δεν τα έκανε μόνος του όλα αυτά, μην κοροϊδευόμαστε. Απλώς ή ήταν ο πιο βλάκας και πιάστηκε ή τον "άδειασαν" οι φίλοι του γιατί ήταν πια τελειωμένος πολιτικά».
- Ο πολίτης πρέπει να νιώθει ένοχος για τη σημερινή κατάσταση;
«Η αλήθεια είναι ότι έπρεπε να έχουμε περισσότερο έλεγχο στο τι ξοδεύαμε, αλλά και πάλι το σύστημα έφταιγε, γιατί όταν σου έδινε η τράπεζα απλόχερα πιστωτικές κάρτες και δάνεια... Το πλαστικό χρήμα δυστυχώς, όταν ρέει άφθονο και χωρίς την κατάλληλη κρίση στη διαχείρισή του, έχει αυτά τα αποτελέσματα που πληρώνουμε σήμερα. Δημιούργησαν πολλοί μια πλασματική ζωή, αλλά και γι' αυτό οι πολιτικοί είναι υπεύθυνοι. Ολα από αυτούς ξεκινάνε, που εκμεταλλεύτηκαν κιόλας την καταπίεση και τη στέρηση ενός λαού μετά τον πόλεμο και μετά τη χούντα».
- Εχετε κάνει τη σκέψη να φύγετε από την Ελλάδα;
«Βεβαίως, και μάλιστα με μεγάλη μου χαρά θα το έκανα. Είναι μια χώρα που την αγαπώ πολύ, και λέω πάντα ότι θα ήταν μια εξαιρετική χώρα αν δεν την κατοικούσαν Ελληνες».
Ο Τζώνυ Βαβούρας είχε τα πρώτα μουσικά του ερεθίσματα από πολύ μικρός, γεννημένος το 1955, τη χρονιά του rock'n'roll, στο Ντόβερ του Οχάιο. Σε ηλικία 2 χρόνων είχε την πρώτη επαφή με τη μουσική, όταν ο πατέρας του, στο εστιατόριο που διατηρούσε στην Αμερική όπου είχε μεταναστεύσει, αγόρασε ένα τζουκ-μποξ μέσα από το οποίο ο μικρός δέχτηκε τα πρώτα ερεθίσματα, που τον επηρέασαν σ’ ολόκληρη τη μελλοντική εξέλιξή του.
Ο πατέρας του ήταν συγγραφέας - δημοσιογράφος ("Εθνικός Κήρυκας" Νέας Υόρκης - "Detroit Tribune") και ποιητής, χαρίσματα που κληρονόμησε και ο Τζώνυ αναπτύσσοντας τόσο τη στιχουργική όσο και την συνθετική πλευρά του.
Το 1962 η οικογένεια επιστρέφει στην Ελλάδα και αργότερα, στα 12 χρόνια του, ο Τζώνυ συμμετέχει στα πρώτα συγκροτήματα. Το 1976 μαζί με τον Γιάννη Δρόλαπα σχηματίζουν τη "Vavoura Band" (το παλαιότερο ενεργό συγκρότημα μετά τους "Socrates") και το 1977 δίνουν την πρώτη συναυλία τους στο "Σινέ Ανεμώνη" (εκείνη την εποχή οι περισσότερες συναυλίες δίνονταν τα κυριακάτικα πρωινά στα σινεμά).
Το 1979, χωρίς να έχει καν κυκλοφορήσει δίσκο, η "Vavoura Band" εμφανίζεται στο Sporting, γεμίζοντάς το ασφυκτικά με 3.500 οπαδούς, μετά από αφισοκόλληση που έκαναν τα ίδια τα μέλη της. Το 1980 η "Vavoura Band" κυκλοφορεί το πρώτο της single. Το 1981 συμμετέχει στην ταινία του Νίκου Ζερβού "Σουβλίστε τους" -με τον Δημήτρη Πουλικάκο- αξιοποιώντας το υποκριτικό του ταλέντο σαν ηθοποιός σε 12 συνολικά μέχρι σήμερα ταινίες μεγάλου μήκους.
Το 1984 η "Vavoura Band" ήταν το πρώτο ελληνικό ροκ συγκρότημα που γύρισε βίντεο κλιπ για το τραγούδι "Ο χορός της Αφροδίτης", σε σκηνοθεσία Δημήτρη Αρβανίτη.
