Κυριακή, 10 Ιουνίου 2012 09:59
Γρ. Χαλιακόπουλος: "Η ελπίδα είναι το άλλο μισό του φόβου"
Με το νέο του μυθιστόρημα «Να φοβάσαι τον άνδρα» από τις εκδόσεις Άγκυρα, ο συγγραφέας Γρηγόρης Χαλιακόπουλος, εμφανίζεται και πάλι στην επικαιρότητα, με ένα έργο που πρόκειται να συζητηθεί αρκετά φέτος το καλοκαίρι. Το βιβλίο παρότι έχει κυκλοφορήσει πριν από μία εβδομάδα, παρουσιάστηκε σε όλες τις πρωτεύουσες των νομών της Θράκης, ενώ την Τετάρτη 13 Ιουνίου στις 8 μ.μ. θα πραγματοποιηθεί η επίσημη παρουσίαση στο Νομισματικό Μουσείο του Υπουργείου Πολιτισμού (Πανεπιστημίου 12, στο Ιλίου Μέλαθρον). Με το συμπατριώτη μας συγγραφέα μιλήσαμε και ήταν αποκαλυπτικός, τόσο για το βιβλίο του, όσο και για την κατάσταση που επικρατεί σήμερα στην Ελλάδα.
- Ο τίτλος "Να φοβάσαι τον άνδρα…" σχετίζεται με τον θρησκειολογικό δογματισμό, "και η γυνή να φοβείται τον άνδρα";
«Αν και παραπέμπει σε μια τέτοια ερμηνεία, δεν είναι παρα ένα δόλωμα στην οπτική εικόνα του αναγνώστη. Προέρχεται από μια φράση που συμπεριλαμβάνεται μέσα στο βιβλίο, την οποία δεν θα αποκαλύψω. Μπορεί όμως ο οιοσδήποτε που θα το πάρει στα χέρια του, να αυθαιρετήσει κατά πως του αρέσει, εφ όσον στο τέλος έχω θέσει αποσιωπητικά. Επί παραδείγματι: Να φοβάσαι τον άνδρα που είναι ανέντιμος, τον άνδρα που δεν έχει μπέσα, τον άνδρα που είναι ανεύθυνος και ούτω κάθε εξής.»
- Υπάρχουν τέτοιοι άνδρες;
«Αντιλαμβάνομαι τη σκωπτική σας διάθεση, αλλά σαφώς και υπάρχουν και μάλιστα οι δημόσιοι άνδρες, είναι και οι πλέον επικίνδυνοι. Επίορκος ο Παπανδρέου, ανέντιμος ο Τσοχατζόπουλος, δηλωσίες ο Σαμαράς, με το Βενιζέλο, άβουλος ο βουλευτής που ψήφισε το μνημόνιο και άνανδρος εκείνος που εγκαταλείπει τους καρκινοπαθείς στη μοίρα τους. Τον ανδρισμό τον κατακτάς, δεν έχει σχέση με το ανατομικό μέγεθος του μορίου σου και βέβαια δεν τον αγοράζεις στο σούπερ μάρκετ του Σκλαβενίτη. Ανδρεία σημαίνει λεβεντιά και γενναιοδωρία.»
- Οι ήρωες στο βιβλίο σας έχουν σχέση με όσα περιγράφετε;
«Το έργο είναι μια αλληλεπίδραση προσωπικοτήτων. Υπάρχουν τρία ζευγάρια που πρωταγωνιστούν, όπου η ματαιοδοξία της εξουσίας, το ερωτικό πάθος, η φιλοδοξία της καταξίωσης και η φιλοτομαριστική ερμηνεία των γεγονότων, οδηγούν τους ήρωες στον οικτρό συμβιβασμό και την κατάπτωση. Απ την άλλη υπάρχουν κι εκείνοι που κατορθώνουν, και την αδυναμία τους την μετατρέπουν σε δύναμη, κι έτσι το συναισθηματικό τοπίο εναλλάσσεται διαρκώς.»
- Πώς θα χαρακτηρίζαμε την πλοκή του μυθιστορήματος;
«Άκρως συγκρουσιακή και ανατρεπτική»
- Και οδηγεί πού;
«Στην αέναη διελκυστίνδα της ζωής και του θανάτου. Τα πάντα κινούνται πάνω στην κόψη του ξυραφιού. Εκείνο που με εξιτάρει στη ζωή είναι το ρίσκο που επιλέγει κάποια στιγμή να πάρει ο άνθρωπος, με το όποιο κόστος. Αν μείνεις ακίνητος, φοβούμενος το επόμενο βήμα, η αυτοπεποίθησή σου αποκτά ελλειμματική τροχιά. Αν όμως συγκρουστείς κυρίως με τον εαυτό σου, η εσώτερη δυναμική σου ισχυροποιείται.»
- Μήπως είσθε ολίγον αιρετικός;
«Ίσως και να είμαι, επειδή έχω αφαιρέσει από το λεξιλόγιο μου τη λέξη ελπίδα. Τη θεωρώ ως το άλλο μισό του φόβου και όλα έχουν να κάνουν, σε ότι με αφορά, με τους φόβους μου. Εκ των πραγμάτων ένας άνθρωπος που καθημερινά μονομαχεί με τους φόβους του είναι αιρετικός. Στόχος μου είναι να τους νικήσω, οπότε βρίσκομαι με το στιλέτο στο χέρι διαρκώς. Είτε φόβοι τεχνολογικοί, κοινωνικοί, συμπλεγματικοί, ταξικοί ή οικονομικοί, υπάρχουν απέναντί μου και μου βγάζουν τη γλώσσα. Αυτούς περιγράφω στα βιβλία μου. Η μόνη επιλογή που έχω για να ζήσω και όχι να επιβιώσω, είναι στην αρένα του Κολοσσαίου να μονομαχώ μέχρι να πέσω κάτω. Συνεπώς, δεν ελπίζω, απλώς στοιχηματίζω με τον κάθε Καλιγούλα που με θέλει ξαπλωμένο στο χώμα ή στον καναπέ μου…»
- Το βιβλίο είναι αφιερωμένο στις γυναίκες που απλώς επιβίωσαν. Ποιες εννοείται;
«Όλες εκείνες που η ζωή τους πέρασε σαν ένα σύννεφο μαύρο, γεμάτο από δάκρυα βροχή. Η γυναίκα της μπούργκας, η γυναίκα πόρνη που ενώ τη χαρήκαμε και εκπαιδεύσαμε το κορμί μας πάνω της, εκ των υστέρων τη χλευάζουμε για την ταυτότητά της που αναγράφει «ιερόδουλος». Ακόμα και τη γυναίκα της κλειτοριδεκτομής, τις μάνες που έχουν άσπρα μαλλιά και μαύρα τσεμπέρια, ή τα κορίτσια που μάθανε το φλερτ μέσα από τη μαγκιά της Λάρας Κροφτ και αντί να μαλακώσει η ψυχή τους, ορέγονται διευθυντικά αξιώματα και δίπορτες φεράρι. Και βέβαια όλες εκείνες που η μοναξιά αυλακώνει την ψυχή τους, γιατί τα όνειρα σήμερα κοστίζουν και οδηγούν στην αυτοκτονία. Η γυναίκα που γεννά τη Ζωή, εκλιπαρεί για ένα επίδομα ανεργίας τον άθλιο Κουτρουμάνη… αυτή που στα στήθη της μαρμαρώνει το γάλα του παιδιού, που δεν της επιτρέπουν να αποκτήσει…»
- Μάλλον το "Να φοβάσαι τον άνδρα" πρέπει να είναι ιδιαίτερα αιχμηρό σαν βιβλίο…
«Η Έλλη ζει μόνο για την καριέρα της. Ο Νίκος μόνο για να ζωγραφίσει το υπέρτατο αριστούργημα ώστε να φθάσει στο απόγειο της δόξας. Και ο Εβραίος Αβραάμ αν και ψυχαναλυτής, αναζητά μάσα από τις συνεδρίες του, να γεμίσει τη ζωή του απ το κενό που νιώθει στο σπίτι του. Όσο για την Αλεξάνδρα, προτιμά να υπομένει την απιστία του άνδρα της, παρά να καταλήξει μόνη δίχως κοινωνική ζωή. Αλλά και η Αλίνα, όταν εμφανίζεται το παρελθόν της μετά από πολλά χρόνια, ενταφιάζεται ενσυνειδήτως μέσα του, γιατί κάθε κομμάτι που ζήσαμε, αποτελεί έναν από τους σπονδύλους της υπαρξιακής μας ραχοκοκαλιάς.»
- Το μήνυμα που βγαίνει από το έργο σας;
«Ο οικτρός συμβιβασμός στην τέχνη, στην πολιτική, στην οικογένεια, στην επιστήμη, δεν γίνεται κατ εντολή τρίτων, όπως χρόνια τώρα μας πλασάρουν οι «ηνίοχοι» της πνευματικής μας ζωής, αλλά είναι επιλογή δική μας αποκλειστική και συνειδητή. Όποιος επιθυμεί να ζήσει μια ζωή χωρίς αρχές, καλά κάνει, απλώς μην επιχειρεί τον καιροσκοπισμό του να τον προβάλει ως μανιφέστο»
- Γιατί γράφετε κύριε Χαλιακόπουλε;
«Ο Καντ ισχυριζόταν πως η αντιληπτική μας «σκευή», συλλαμβάνει όσα επιτρέπουν ο νους, οι αισθήσεις και το κεντρικό νευρικό μας σύστημα. Αυτό δεν σημαίνει όμως, πως δεν υπάρχει κάτι άλλο πέρα από εκείνο που εμείς δυνάμεθα να συλλάβουμε ως οντότητες. Προσπαθώ λοιπόν μήπως και κάποτε ανακαλύψω μιαν άλλη υπερβατική κατάσταση, που θα μου επιτρέψει να μάθω, που είναι ο Θεός, αν όντως υπάρχει, τι όψη μπορεί να έχει αυτή η ρυθμίζουσα τα πάντα Δύναμη, γιατί μέσα από την κοπριά να φύονται τα πιο ωραία τριαντάφυλλα, και πως γίνεται η κυτταρική μνήμη του ανθρώπου να αδυνατεί να μου φέρει στο μυαλό, αν η Εύα ήταν πίθηκος κατά τον Δαρβίνο ή ένα πορνοθήλυκο κατά πως μας δίδαξε ο Απόστολος Παύλος. Η μαρτυρική μου πάλη με τις λέξεις και τις συλλαβές, μέχρι στιγμής, το μόνο που μου έχει μάθει είναι η απύθμενη άγνοιά μου γύρω από εμένα και όλα όσα με περιβάλουν. Οπότε γράφω, μιας και τίποτε δεν γνωρίζω, καθότι αν γνώριζα θα έπληττα αφόρητα»
Κατηγορία
Συνεντεύξεις - Παρουσιάσεις