- Μετά από ένα χρόνο παραμονής στη Μεσσηνία, η αποτίμηση αυτού του διαστήματος έχει θετικό πρόσημο;
«Η Καλαμάτα είναι μια πόλη που είχα στην σκέψη μου εδώ και αρκετά χρόνια. Η πόλη έχει μια αξιόλογη ιστορία στα θέματα του πολιτισμού. Εχει δημιουργηθεί μια μαγιά, ένα σύνολο ατόμων που θεωρεί την τέχνη ενεργό κομμάτι της ζωής. Αυτό το βρίσκω πολύ υγιές. Από την άλλη γνώρισα ικανούς και πρόθυμους ανθρώπους με αγάπη για την δουλειά τους, ανοιχτούς στον διάλογο και αυτό επίσης μου έκανε θετική εντύπωση. Αξίζει τον κόπο είπα να προσπαθήσει κανείς εδώ».
- Η ενασχόληση με ερασιτεχνικές ομάδες -και μάλιστα, όχι μόνο ενηλίκων- έχει περισσότερο ενδιαφέρον για τον σκηνοθέτη απ' όσο μια επαγγελματική ομάδα;
«Το ερασιτεχνικό θέατρο έχει ενδιαφέρον ακριβώς επειδή είναι πολιτικό. Η δυνατότητα πολυμελών θιάσων δίνει την ευκαιρία, να μπεις στο μεδούλι της κοινωνίας, να αναζητήσεις τον άνθρωπο μέσα από τον κοινωνικό του ρόλο. Να ανασύρεις τα ερωτηματικά του, τα όνειρά του και με τα μαγικά κλειδιά του θεάτρου να τα μεταλλάξεις σε εικόνες και να τα απελευθερώσεις.
Tον ερασιτέχνη πρέπει πρώτα να τον εμψυχώνεις και ύστερα να τον εκπαιδεύεις. Την εκπαιδευτική αξία του δράματος άλλωστε την ανακαλύπτω κάθε μέρα στην τάξη όπου διδάσκω. Φυτεύω τον σπόρο και ίσως το αποτέλεσμα να φανεί μετά από πολλά χρόνια. Με τους επαγγελματίες είναι λίγο διαφορετικά. Οταν είσαι τυχερός και έχεις τους συνεργάτες που θέλεις, κερδίζεις χρόνο. Τότε παίζεις με τα ημιτόνια με τις χορδές εκείνες της καθημερινότητας που μοιάζουν αθέατες! Που όμως είναι αυτές που μας καθορίζουν και όταν τις ανακαλύπτουμε ξεδιπλώνεται ένα παράλληλο σύμπαν! Είναι μαγικό όταν συμβαίνει. Στην τελευταία μου επαγγελματική δουλειά πέρυσι στην "Κυρία Κατάκη" της Ιωάννας Καρυστιάνη νομίζω πως το προσέγγισα. Είναι μια δουλειά που θα ήθελα να την ξανακάνω... Δεν είναι μια εύκολη απάντηση, ακριβώς επειδή οι διαφορές φτιάχνουν ένα πλέγμα δημιουργικής σύνθεσης».
- Τι ξεχώρισες περισσότερο στους ενήλικους ερασιτέχνες και τι στα παιδιά;
«Στους ενήλικες εκτιμώ ιδιαίτερα την επιθυμία αυτόν, τον υγιή εγωισμό που λέει "εγώ θα τα καταφέρω", τις μάχες που είναι διατεθειμένοι να δώσουν προκειμένου να υπερασπίσουν το μεράκι τους για το θέατρο. Την αθωότητα που ανακαλύπτουν μέσα τους. Στον ενήλικα η μάχη δίνεται με τις αντιλήψεις, που έχουν μπει στο πετσί και με την επιθυμία για αποδέσμευση από αυτές! Ετσι θέτεις σε δοκιμασία, επανεξετάζεις έννοιες όπως "τι σημαίνει η ψυχαγωγία;" ή "τι σημαίνει διάλογος;". Το "Λίγο πολύ τρελούτσικοι" μια διασκευή δική μου από το έργο του Νηλ Σάιμον, "Οι ηλίθιοι" που ανεβάσαμε με το Θεατρικό Εργαστήρι Μεσσήνης, ήταν μια ζωντανή απόδειξη αυτής της διαδικασίας μεταμόρφωσης των ερασιτεχνών ηθοποιών. Στους έφηβους έχεις να αντιμετωπίσεις τον συγκρουσιακό του κόσμο, τον φόβο τους για το καινούργιο αλλά και την έλξη τους για αυτό! Την ευαισθησία τους στα κοινωνικά ζητήματα. Με την Πειραματική Σκηνή Καλαμάτας παρουσιάσαμε μια πολύ ενδιαφέρουσα παράσταση συγκρούσεων το "Φουέντε Οβεχούνα" του Λόπε ντε Βέγκα. Στα παιδιά την ικανότητα να ξεπερνούν τα εμπόδια, με τις πρωτοβουλίες που παίρνουν, με τον ενθουσιασμό τους και με την αγωνία τους! Τη διάθεσή τους να κατανοήσουν αλλά και να σατιρίσουν τον πολύπλοκο κόσμο των μεγάλων. Παντού βέβαια κρύβεται ένας θησαυρός. Οταν δουλεύεις με γνώση και τέχνη, μια ομάδα για χρόνια τα αποτελέσματα είναι πολλές φορές θεαματικά».
- Το να διδάσκεις θέατρο στο χώρο της δημόσιας εκπαίδευσης, έχει ενδιαφέρον και επιπλέον έχει αποδοχή από τους μαθητές;
«Η δημοσία εκπαίδευση μοιάζει λίγο με το φαγητό της κατασκήνωσης, μπορεί να μην έχει τη νοστιμιά της μαμάς αλλά μαθαίνεις να τρως. Στο νέο αναμορφωμένο δημοτικό σχολείο, αν και υλικοτεχνικές υποδομές σπανίως πληρούν τις προϋποθέσεις, έχεις την ευκαιρία να ασχοληθείς με ένα ευρύ πεδίο ενδιαφερόντων. Βλέπεις διά μέσου των ασκήσεων και των δράσεων την μεγάλη αξία του θεάτρου ως εκπαιδευτικό εργαλείο.
Σε ένα μπλοκαρισμένο παιδί, πώς το βοηθάει να εκφραστεί και να βγάλει από μέσα του δυνάμεις που ούτε και το ίδιο είχε ως τα τώρα δει. Σε ένα παιδί με δεξιότητες πώς να τις χρησιμοποιήσει να τις εξελίσσει, συμπαρασύροντας και τους υπόλοιπους. Το παιδί μέσω της θεατρικής αγωγής αποκτά ενσυναίσθηση, που είναι κάτι σαν πυξίδα συμπεριφοράς και δουλεύει πάνω στη μεταγνώση, δηλαδή πώς να του είναι χρήσιμη η μάθηση στην καθημερινότητα. Πιστεύω πως τα παιδιά νιώθουν ότι η θεατρική αγωγή δεν είναι απλώς ένα διάλειμμα, αλλά ένα μοναδικό εργαλείο μάθησης. Και είναι ενθουσιασμένα, το βλέπω από την προσμονή που έχουν στο βλέμμα τους. Φέτος για πρώτη φορά στο 2ο Δημοτικό Μεσσήνης τα παιδιά ασχολήθηκαν με τη διαδικασία μιας παράστασης από την αρχή έως το τέλος. Γνώρισαν τον Αριστοφάνη και τους "Ορνιθες". Αναζήτησαν αξίες της εποχής του και τις συνέκριναν με το σήμερα. Ασκήθηκαν πάνω στους κώδικες του θεάτρου. Γνώρισαν και απέδωσαν την αξέχαστη μουσική του Χατζιδάκι. Κατασκεύασαν τις μάσκες των ηρώων τους. Παρουσίασαν την αρχαία κωμωδία στο φυσικό της περιβάλλον στην Αρχαία Μεσσήνη, αλλά και στο σύγχρονο Αμφιθέατρο της Μεσσήνης. Συμμετείχαν στην κατασκευή ενός επιτραπέζιου με 3 θεματικές, τους "Ορνιθες", το Αρχαίο Θέατρο και την Δημοκρατία. Εδωσαν συνέντευξη στον τοπικό Τύπο και μίλησαν για την χρησιμότητα του θεάτρου στην εκπαίδευση. Η ενέργεια αυτή κατατέθηκε ως καινοτόμα δράση στο πλαίσιο του διαγωνισμού αριστείας στο υπουργείο Παιδείας και Πολιτισμού, όπως ονομάζεται πλέον σήμερα. Οπως καταλαβαίνεις μπορεί το θέατρο στην εκπαίδευση να γίνει ένα συναρπαστικό ταξίδι γνώσης που να ενθουσιάσει μικρούς και μεγάλους».
- Η συνέχεια τι προβλέπει καλλιτεχνικά;
«Βρίσκομαι σε συζητήσεις με το Κ.Θ.Β.Ε στο πλαίσιο ενός νέου θεσμού που έχει στήσει, προκειμένου να ανεβάσω μια εκδοχή της "Μήδειας" στο Καθαρτήριο, σε πανελλήνια πρώτη. Επίσης πρόκειται να συμμετάσχω στον εορτασμό για τα 100 χρόνια της απελευθέρωσης της Θεσσαλονίκης με την ζωή της Πηνελόπης Δέλτα. Η προτεραιότητά μου είναι να παρουσιαστούν οι παραστάσεις στην Καλαμάτα όπου και θέλω να συνεχίσω να ζω, οπότε και περιμένω να βρεθούν οι συνθήκες».
ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ
Η Εύη Δημητροπούλου γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη. Σπούδασε στην Ανώτερη Σχολή της Πάτρας Δημόσιας Διοίκησης στο Τμήμα Τουριστικών Επαγγελμάτων καθώς και στην Ανώτερη Σχολή Σκηνοθεσίας Κινηματογράφου Λυκούργου Σταυράκου. Εχει παρακολουθήσει πλήθος σεμιναρίων με σημαντικότερα το "Mask and the theater" του Royal National Theatre στο Λονδίνο. Στα πρώτα της βήματα συνεργάστηκε με το Θέατρο Σκιών του Ευγένιου Σπαθάρη στην ΕΤ1. Εργάστηκε για χρόνια στο Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος Κ.Θ.Β.Ε. ως βοηθός σκηνοθέτη (1990-2001) σε έργα κλασικού και σύγχρονου ρεπερτορίου πλάι στους Ανδρέα Βουτσινά, Νίκο Χουρμουζιάδη, Εύη Γαβριηλίδη, Γιάννη Ιορδανίδη, Βασίλη Παπαβασιλείου, Νίκο Σακαλίδη, Θοδωρή Γκόνη, Βαγγέλη Θεοδωρόπουλο, Γιάννη Μαργαρίτη, Χρήστο Χριστοφή και άλλους αξιόλογους σκηνοθέτες, με παραστάσεις που παρουσιάστηκαν στην Επίδαυρο, στο Ηρώδειο, στους Φιλίππους και σ’ όλα τα μεγάλα ανοιχτά θέατρα. Από το 1998 συνεργάζεται ως σκηνοθέτης με το Δημοτικό Θέατρο Συκεών Θεσσαλονίκης και παρουσιάζει κάθε χρόνο δουλειά της στα "Μερκούρεια". Επί σειρά ετών σκηνοθέτησε ερασιτεχνικά θεατρικά σχήματα στη Χαλκιδική και παραστάσεις της παρουσιάστηκαν στο Φεστιβάλ της Θάλασσας (Δήμος Ν. Μουδανιών) και στο Φεστιβάλ της Κασσάνδρας (Δήμος Κασσάνδρας). Οι παραστάσεις έχουν βραβευτεί με βραβείο σκηνοθεσίας, καλύτερης παράστασης, βραβείο Ενωσης Ελλήνων Συγγραφέων, σκηνικών, κοστουμιών, μουσικής, α΄ανδρικού ρόλου, α΄γυναικείου και πολλές τιμητικές διακρίσεις- πολλές φορές σε θεατρικά φεστιβάλ, όπως αυτό της Ιθάκης, Βέροιας, Ορεστιάδας, Καρδίτσας και Ζωγράφου. Το 2002 ίδρυσε μαζί με τους συνεργάτες της το Μικρό Θέατρο στη Θεσσαλονίκη, όπου έχει την καλλιτεχνική διεύθυνση. Επί σειρά ετών παρουσιάζει και σκηνοθετεί σύγχρονα έργα του παγκόσμιου ρεπερτορίου με κοινωνικό χαρακτήρα και σε πανελλήνιες πρώτες. Εχει συμμετάσχει σε διεθνή φεστιβάλ.
