Το γεγονός ότι στην Ναυαρίνου "δεν κουνιόταν φύλλο", δεν μου έκανε εντύπωση, αφού ο κόσμος μένει στο κέντρο της πόλης και τα διάφορα κουτούκια πέριξ της Υπαπαντής -αν και καθημερινές- είχαν το σουξέ τους. Στην "Ομόνοια", στη δυτική όχθη του Νέδοντα, όπου δείπνησα με φίλους, τρεις νεαροί με τα όργανα είχαν ανοίξει λογαριασμό με τους μεγάλους ρεμπέτες, από Μάρκο και Τούντα μέχρι Απόστολο Χατζηχρήστο. Κι όταν η αφεντιά μου τους θύμισε πως "είχαν ξεχάσει" τον Παπαϊωάννου, με ένα σύντομο ξεφύλλισμα στην… παρτιτούρα τους (ένα φτωχικό ντοσιέ με τους στίχους ήταν!), έπαιξαν εξαίσια την "Πειραιώτισσα". Τότε ήταν που η αφεντικίνα, η κυρία Αθηνά, γνήσια Πειραιώτισσα, άφησε για λίγο την κουζίνα της για να ρίξει ένα βλέφαρο στην αίθουσα, πριν επιστρέψει στην τέχνη της…
Εχει τα ωραία του και ο χειμώνας, αν και μέσα Φλεβάρη, έτσι όπως διέγραφε τον κύκλο του ο καιρός και με το ιταλικό κρουαζιερόπλοιο στον ντόκο να θυμίζει Αύγουστο, μόνο χειμώνα δεν θύμιζε. Κάπως "χειμωνιάτικες" ήταν μερικές ειδήσεις που ήρθαν Δευτέρα βράδυ, όταν ένας μικρός -αλλά έντονος- σεισμός με επίκεντρο τα Κρέστενα, ήρθε να ερεθίσει μνήμες Καλαματιανών. Πικρή είδηση ήταν για μένα και ο θάνατος του πατέρα του ξενοδόχου μου Κώστα Χανδρινού, του κυρ-Σπύρου, για τον οποίο όσες πληροφορίες είχα συγκεντρώσει κατά καιρούς, όλες μιλούσαν για έναν καλό άνθρωπο, χαμηλών τόνων και άριστο οικογενειάρχη.
Κάποια στιγμή -περασμένη Τρίτη ήταν- βρέθηκα στο Δικαστικό Μέγαρο προκειμένου να παρακολουθήσω δίκη στο Μονομελές Πλημμελειοδικείο. Περιμένοντας να φτάσει το πινακίδιο στην υπόθεση που με ενδιέφερε, απόλαυσα την διαδικασία και -ειλικρινά- ένιωσα υπέροχα καθώς διαπίστωσα πως η δικαιοσύνη βρισκόταν ολοζώντανη μέσα στην αίθουσα. Δύο νεαρές κυρίες -πρόεδρος και εισαγγελέας- με χαμόγελο (κάτι σπάνιο για δικαστές…) καθαρό βλέμμα και εύστοχες ερωτήσεις, έδιναν ρεσιτάλ του λειτουργήματος που έχουν αποφασίσει να υπηρετήσουν και μπράβο τους.
Είχα, επίσης, επαφές για το αγαπητό μου ποδόσφαιρο. Μίλησα με τον προπονητή Γιώργο Μηλίτση, τον οποίο έχω σε υπόληψη από παλιά, όταν ο μακαρίτης Παθιακάκης τον είχε επιλέξει για συνεργάτη του σε ομάδα υψηλής κατηγορίας στην Αθήνα. Σκίζει φέτος ο Μηλίτσης, με μια ομάδα που είναι νεοφώτιστη στην κατηγορία της και φαίνεται πως οι αντίπαλοι την ζηλεύουν: Αναγέννηση Παραλίας. Σας είχα επισημάνει εγκαίρως από ετούτη τη στήλη ότι αυτή η συνοικιακή ομάδα της προσφυγικής γειτονιάς της πόλης θα κάνει φέτος σουξέ.
Το ίδιο πιστεύει και ένας πολύ καλός μου φίλος από τα νεανικά χρόνια της δημοσιογραφίας (για μένα) και ποδοσφαίρου (για εκείνον). Είναι ο αγαπημένος μου Μήτσος Μαυρίκης που μου τηλεφώνησε από τον Μελιγαλά, όπου μένει εδώ και καιρό, και μου ξύπνησε μνήμες. Ο Μαυρίκης μπορεί να μην αγωνίστηκε στην εθνική ομάδα (αφού στα χρόνια του οι ομοσπονδιακοί προπονητές προτιμούσαν -οι γελοίοι- τους πολυδιαφημισμένους παίκτες των μεγάλων ομάδων), εντούτοις υπογράφω πως ήταν ένας γνήσια ψυχωμένος παικταράς, από τους εντιμότερους χαρακτήρες της γενιάς του. Αυτός που έμεινε στην ταπεινή Νέα Σμύρνη, προκειμένου να υπηρετήσει πιστά τον Πανιώνιο (όταν αδελφοί Ιντζόγλου, Σαραβάκος, Δέδες, Μαύρος, Αναστόπουλος και πλήθος άλλων καλών ποδοσφαιριστών, έφυγαν για να αυξήσουν την περιουσία τους).
