Ενας εξ αυτών παίρνοντας το λόγο εξέφρασε την απογοήτευσή του γιατί εδώ και χρόνια οι αγρότες πληρώνουν μέσω παρακρατήσεων εισφορές για... υπηρεσίες που ουσιαστικά δεν απολαμβάνουν όπως πρέπει. Δεν δίστασε μάλιστα να υποστηρίξει ότι ίσως θα πρέπει οι αγρότες να χρηματοδοτούν ο καθένας από λίγο ένα εργαστήριο ελαιολάδου για να μπορεί αυτό να είναι ανεξάρτητο και αξιόπιστο. 

Την πρόταση αυτή φυσικά μπορούν να την κρίνουν μόνο οι συνάδελφοί του, αλλά όπως και να έχει, μέσα από τέτοιες συγκεντρώσεις, ακόμα και άτομα που δεν έχουν ιδιαίτερη σχέση με τα αγροτικά θέματα δεν είναι δύσκολο να διακρίνουν ότι “κάτι δεν κάνουμε καλά”. 

Είναι πάντως να αναρωτιέται κανείς, όταν έχουμε στην περιοχή μας ένα τόσο δυνατό προϊόν σαν το ελαιόλαδο και δεν μπορούμε να το αξιοποιήσουμε από διάφορες πλευρές. Η κατάσταση αυτή φυσικά είναι αποτέλεσμα της εθνικής πολιτικής για την ανάπτυξη του αγροτικού τομέα. Οταν μάλιστα μαθαίνεις ότι ο εκπρόσωπος της Ελλάδας στη διεθνή συνάντηση για τον ορισμό των νέων ορίων για τους δείκτες οξύτητας, που θα καθορίζουν το έξτρα παρθένο ελαιόλαδο, λίγες ώρες πριν τη συνεδρίαση τηλεφωνούσε σε διάφορα εργαστήρια -κατά βάση ιδιωτικά- για να διαμορφώσει άποψη για τις θέσεις που θα υποστήριζε, μπορείς να ξεσπάσεις σε γέλια ή καλύτερα σε κλάματα. 

Αν σε άλλες χώρες είχαν στα χέρια τους τον θησαυρό που λέγεται ελαιόλαδο, είναι σίγουρο ότι θα το είχαν... απογειώσει σε εμπορικό και όχι μόνο επίπεδο. Η Μεσσηνία μάλιστα ως η κατ' εξοχήν ελαιοπαραγωγός περιοχή θα έπρεπε να είχε διαμορφώσει τις συνθήκες, ώστε να την επισκέπτονται κάθε χρόνο εκατοντάδες άτομα με σκοπό όχι μόνο να δοκιμάσουν, αλλά και να γνωρίσουν τον τρόπο παραγωγής του κορυφαίου ελαιόλαδου. Από τη στιγμή που δεν λέμε να ξεκολλήσουμε από τη μιζέρια μας και να αλλάξουμε νοοτροπία, τότε είναι σίγουρο ότι τα παράπονα και οι γκρίνιες για την κατάσταση στο χώρο της ελιάς και του λαδιού θα συνεχίσουν να υπάρχουν και μάλιστα έντονα.