Για την τραγική κατάσταση του οδικού δικτύου και για τις δολοφονικές ευθύνες αρμοδίων, αλλά ενίοτε και των κατασκευαστών έχουν γραφτεί πολλά άρθρα και ένα ακόμα δεν θα βελτίωνε την κατάσταση. Υπάρχουν όμως και μία σειρά παραγόντων, οι οποίοι όπως φαίνεται είναι καθοριστικοί και αυξάνουν σε μεγάλο βαθμό τις πιθανότητες πρόκλησης ή εμπλοκής σε ατύχημα στην άσφαλτο. Υπερβολική ταχύτητα, νευρική οδήγηση, αλκοόλ και χρήση κινητού τηλεφώνου είναι ορισμένοι από αυτούς τους... επιβαρυντικούς παράγοντες, που όλοι σίγουρα γνωρίζουμε και μπορούμε να απαριθμήσουμε. Αλλά συχνά πυκνά τους παραβιάζουμε έχοντας έστω και υποσυνείδητα στο μυαλό μας ότι “έλα μωρέ εγώ προσέχω και είμαι οδηγάρα, σιγά μην πάθω τίποτα”. Δυστυχώς όμως τέτοιες νοοτροπίες (κακό του κεφαλιού του για όποιον τις υιοθετεί -δυστυχώς όμως και του κεφαλιού των υπολοίπων) είναι αυτές που οδηγούν σε χαμένες ζωές, άτομα με αναπηρία, θλίψη και χαμένα όνειρα.

Νιώθοντας άτρωτοι και σούπερμαν είτε για πάρτη μας, είτε για να εντυπωσιάσουμε το μόνο που πετυχαίνουμε είναι να αυξήσουμε τις πιθανότητες να διαψεύσουμε με τραγικό τρόπο τον εαυτό μας, αλλά και να θέσουμε σε κίνδυνο και τους γύρω μας. Εχουμε όλοι ευθύνη σε αυτά που γίνονται γύρω μας και όσο χρησιμοποιούμε σαν δικαιολογία την κατάσταση του οδικού δικτύου, δεν θα κάνουμε καμία πρόοδο. Το οδικό δίκτυο στην Ελλάδα -κυρίως το επαρχιακό και το τοπικό- για να αναβαθμιστεί χρειάζονται ορισμένες δεκαετίες, πάρα πολλά εκατομμύρια και πάνω από όλα πραγματική βούληση για αλλαγή και αυτά δυστυχώς δεν πρόκειται να γίνουν. Ας προστατεύσουμε εμείς τους εαυτούς μας, όσο μπορούμε και σίγουρα αυτό θα είναι ένα σημαντικό λιθαράκι για τη μείωση του πιο δυσβάσταχτου “χαρατσιού”, του φόρου αίματος στην άσφαλτο.