Η κορινθιακή σταφίδα και τα ξερά σύκα. Τα προϊόντα αυτά εγκαταλείφθηκαν από τους αγρότες της περιοχής για δύο λόγους. Ο ένας και βασικότερος είναι η πορεία τους στις διεθνείς αγορές. Η μειωμένη δηλαδή ζήτησή τους, γιατί άλλα προϊόντα κέρδισαν το τραπέζι των καταναλωτών. Η μειωμένη ζήτηση έφερε χαμηλή τιμή πώλησης στον παραγωγό και κατέστησε ασύμφορη την καλλιέργεια. Η οικονομία, δηλαδή ο νόμος της αγοράς, οδήγησε στην εγκατάλειψή τους.

Ο άλλος λόγος που συνδέεται με τον πρώτο αλλά είναι εξίσου σημαντικός, είναι ο δημογραφικός. Τα παιδιά των συκοπαραγωγών και σταφιδοπαραγωγών αναζήτησαν καλύτερη ζωή στα αστικά κέντρα της χώρας και του κόσμου. Οι ηλικιωμένοι αναγκαστικά εγκατέλειψαν καλλιέργειες που απαιτούσαν νεανικά χέρια και απέρριψαν κάθε προσπάθεια αναδιάρθρωσης και εκσυγχρονισμού τους. Στράφηκαν έτσι στις ελιές που μπορούσαν τα παιδιά από απόσταση να καλλιεργήσουν ή απλώς να μείνουν ως σημείο αναφοράς στις επόμενες γενιές. Αυτή είναι η μικρή πικρή ιστορία της εγκατάλειψης των συγκεκριμένων προϊόντων.

Οι λόγοι εγκατάλειψης δείχνουν ότι η διατήρηση και η επανακαλλιέργειά τους περνά μέσα από την τόνωση στη ζήτηση. Χρειάζεται δηλαδή στρατηγική μάρκετινγκ από ομάδες παραγωγών που θα επανατοποθετήσουν τα προϊόντα στο τραπέζι των καταναλωτών. Δύσκολα πράγματα που απαιτούν ολοκληρωμένη στρατηγική σε όλα τα στάδια και επένδυση σημαντικών κεφαλαίων. Σε μια χώρα που ακόμα κάποιοι θεωρούν ότι υπάρχει πιθανότητα το κράτος να εγγυηθεί την τιμή της σταφίδας, του σύκου και του λαδιού, το να μιλά κανείς για ολοκληρωμένη στρατηγική μάρκετινγκ σε αγροτικό προϊόν είναι σαν να αμφισβητείς σε οπαδό του Σώρρα την ύπαρξη των 600 δισ. ευρώ. Δεν υπάρχει ελπίδα. Απλώς θα ωραιοποιούμε ένα δύσκολο παρελθόν, θα ακούμε πανηγυρτζήδες να σχίζουν τα ιμάτιά τους από ενδιαφέρον για την παράδοση και τα τοπικά προϊόντα και θα περιμένουμε το κράτος να δώσει «τιμή ασφαλείας» στον… κακόμοιρο αγρότη! Θα κάνουμε μνημόσυνα και θα κλαίμε ανύπαρκτα μεγαλεία.

panagopg@gmail.com