Σε τοπικό επίπεδο έχουμε, επιπρόσθετα, το πρόβλημα της μεταφοράς των μαθητών, μιας και δεκάδες δρομολόγια δεν πραγματοποιούνται ακόμα. Η παράλειψη αυτή έχει ιδιαίτερα ταξικά χαρακτηριστικά. Τα προβλήματα αφορούν ειδικές κατηγορίες μαθητών και βέβαια μικρά και απομακρυσμένα χωριά, με δυο λόγια τις πλέον αδύναμες οικονομικά κατηγορίες συμπολιτών μας.  Η βάση του προβλήματος της μεταφοράς των μαθητών βρίσκεται στο παρελθόν. Τα ποσά που δίνονταν κάποτε για τη μεταφορά των μαθητών σε σχέση με τα σημερινά δεδομένα ήταν αστρονομικά. Για την εξόφθαλμη σπατάλη του παρελθόντος  κανένας δεν έδωσε πειστικές εξηγήσεις και βέβαια δεν ανέλαβε την πολιτική ευθύνη, παρότι όλοι γνωρίζουμε πλέον ότι οι υψηλές τιμές ήταν αποτέλεσμα διαδικασιών που ήταν νομότυπες αλλά δεν ευνοούσαν τον ανταγωνισμό.

Τώρα που μας τελείωσαν τα δανεικά τα οποία χρηματοδοτούσαν αυτά τα κουβαρνταλίκια περάσαμε στο άλλο άκρο. Τα κονδύλια για τη συγκεκριμένη δουλειά μειώθηκαν δραματικά. Οι τοπικοί παράγοντες δεν μπορούν να ανταποκριθούν στο ελάχιστο, θέτοντας προτεραιότητες και επιβάλλοντας λύσεις εντός του δημοσιονομικού πλαισίου. Ενώ και οι μεταφορείς από την πλευρά τους παίζουν με τη φωτιά της επιβίωσής τους ποντάροντας στις καθυστερήσεις και τις παρατάσεις. Ας μην τρέφει κανένας αυταπάτες, αν συνεχιστεί αυτή η κατάσταση, είναι θέμα χρόνου η κεντρική επιλογή της απευθείας αποζημίωσης στους γονείς για τη μεταφορά των παιδιών τους.

Τόσο στις προσλήψεις των εκπαιδευτικών όσο και στο θέμα της μεταφοράς των μαθητών είναι φανερό ότι απαιτούνται ρήξεις, συγκρούσεις και περπατησιά έξω από το συνηθισμένο. Χρειάζεται κυρίως συνειδητοποίηση του που ακριβώς βρισκόμαστε ως οικονομία, ως κοινωνία και συνολικά ως χώρα. Τα λεφτά δεν φυτρώνουν στα κλαριά. Όσο λιγότερο χρειαζόμαστε τις δόσεις των δανείων  για να πληρώνουμε τις λειτουργικές ανάγκες του κράτους τόσο γρηγορότερα θα βγούμε από τον φαύλο κύκλο της ύφεσης, γιατί μόνο έτσι θα καταστεί εφικτή η χρηματοδότηση αναπτυξιακών δράσεων. Ωραία τα επικά και τα μεγαλοπρεπή αλλά η πορεία της χώρας στην Ε.Ε., με τα όποια προβλήματα, είναι από κάθε πλευρά προτιμότερη. Και για να μην ξεχνιόμαστε και παραμυθιαζόμαστε, αν  απολέσουμε τις ευρωπαϊκές χρηματοδοτήσεις (δάνεια, προγράμματα και επιδοτήσεις)  όχι αναπληρωτές και μεταφορά μαθητών δεν θα μπορούμε να κάνουμε αλλά ούτε μαντίλι να κλάψουμε δεν θα διαθέτουμε. Και αυτό, έστω και αργά, έστω και δύσκολα, το αντιλαμβάνονται πλέον όλο και περισσότεροι. Μένει να προχωρήσουμε με διαφορετικούς ρυθμούς. Η αξιοποίηση του εκπαιδευτικού προσωπικού από τη μια μεριά και η παροχή υπηρεσιών, όπως η μεταφορά των μαθητών, από την άλλη θα πρέπει να γίνονται με σχεδιασμό που θα λαμβάνει υπόψη του τα πραγματικά δεδομένα. Μόνο έτσι θα έχουμε λιγότερα προβλήματα του χρόνου, κινούμενοι στον υπαρκτό κόσμο και όχι σε φανταστικά παράλληλα σύμπαντα.

    panagopg@gmail.com