Τα κλειστά σπίτια σε μία σειρά από χωριά της Μεσσηνίας αποτελούν αναξιοποίητο κεφάλαιο. Πρόκειται για σπίτια που εδώ και χρόνια μένουν χωρίς μόνιμους κατοίκους και στην καλύτερη περίπτωση ανοίγουν για μερικές ημέρες το χρόνο, ενώ σε πολλές περιπτώσεις δίνουν άνιση μάχη με τη φθορά του χρόνου. Τα σπίτια αυτά στη συντριπτική τους πλειονότητα μπορούν να ανακαινισθούν και να αποτελέσουν πηγή εσόδων για τους ιδιοκτήτες τους αλλά και για την τοπική οικονομία συνολικά.
Η δημιουργία προϋποθέσεων για την αξιοποίηση αυτών των σπιτιών αποτελεί μία μεγάλη αναπτυξιακή τοπική επένδυση. Η στέγαση τουριστών τρίτης ηλικίας και η προσέλκυση εργατών γης αποτελούν το πλαίσιο, πάνω στο οποίο χρειάζεται να επικεντρωθεί η προσπάθεια. Μέσα από κινήσεις σε αυτό το δίπτυχο μπορούν να «ανοίξουν» τα σπίτια και να επιστρέψει η ζωή σε χωριά και κωμοπόλεις της Μεσσηνίας που διαρκώς φθίνουν πληθυσμιακά και οικονομικά.
Η έρευνα του διαΝΕΟσις για τον τουρισμό της τρίτης ηλικίας είναι εξόχως αποκαλυπτική σε σχέση με τις δυνατότητες που υπάρχουν και δίνει το πλαίσιο, πάνω στο οποίο μπορούν να αξιοποιηθούν ακίνητα σε σειρά γραφικών χωριών της Μεσσηνίας. Η προσέλκυση τουριστών για εγκατάσταση χρειάζεται σχέδιο και συντονισμένες δράσεις, προφανώς με οργανωμένο και συλλογικό τρόπο για λόγους αξιοπιστίας και ασφάλειας.
Η εγκατάσταση μεταναστών εργατών μπορεί να γίνει προφανώς μόνο με όρους και προϋποθέσεις και με οργανωμένο τρόπο, όπως γίνεται σε όλα τα σοβαρά ευρωπαϊκά κράτη. Η γεωργική παραγωγή χρειάζεται εργατικά χέρια, τα οποία αυτή τη στιγμή δεν υπάρχουν. Για να αποτραπεί η εγκατάλειψη καλλιεργειών αλλά και για να συγκρατηθεί το κόστος παραγωγής, απαιτείται η οργανωμένη εγκατάσταση μεταναστών. Τα δημογραφικά χαρακτηριστικά της περιοχής δεν αφήνουν περιθώρια για άλλες καθυστερήσεις. Τα κλειστά σπίτια μπορούν να ανοίξουν και η αγροτική παραγωγή να αυξηθεί μέσα από μία άλλη προσέγγιση, η οποία θα βλέπει στο ξένο και το διαφορετικό την ευκαιρία και όχι τον κίνδυνο.