Οπως ανέλυσα στο προηγούμενο άρθρο στην “Ε” του Σαββατοκύριακου, με τίτλο “Δεν φοβάμαι τα άκρα, τη μεσαία τάξη τρέμω”, αυτές καθαυτές οι εγκληματικές οργανώσεις απειλούν μεν την ανθρώπινη ζωή, την αφαιρούν, αλλά δεν μπορούν να απειλήσουν την ίδια τη δημοκρατία. Τόσο επειδή η δράση τους τρομάζει τη μεσαία τάξη -σε αυτή τουλάχιστον την περίοδο- όσο και επειδή οι ηγεσίες τους είναι ανίκανες να διοικήσουν πληθυσμιακές ομάδες μεγαλύτερες από μια μικρή παραστρατιωτική συμμορία. Στη χειρότερη των περιπτώσεων και εφόσον συνεχιστεί η οικονομική ύφεση, οι εγκληματικές αυτές οργανώσεις θα ανοίξουν το δρόμο σε κάποιο άλλο κόμμα που θα θέλει να υποκαταστήσει το κράτος και τους θεσμούς, και που η ηγεσία του θα μπορεί να διαχειριστεί καλύτερα τις φοβίες ή τις επιθυμίες της μεσαίας τάξης, η οποία συνθλίβεται ανάμεσα στις συμπληγάδες της εισοδηματικής κατάρρευσης και της ανομίας.
Δυστυχώς, σε μια τέτοια περίπτωση δεν θα υπάρξει σοβαρή κοινωνική αντίσταση, γιατί στην Ελλάδα οι πολίτες θεωρούν απόλυτα φυσιολογική την υποκατάσταση τους κράτους από το κόμμα, όπως παλαιότερα κάποιοι θεωρούσαν απολύτως φυσιολογική την ταύτιση κράτους - στρατού. Καταρχάς οι πολίτες στην Ελλάδα έχουν εκπαιδευτεί να θεωρούν δημοκρατική διαδικασία τις... κομματικές προσλήψεις. Στην πραγματικότητα όμως, και πέρα από κάθε θεωρητική φαντασίωση, ρουσφέτια μπορούν να γίνουν μόνο όταν το κόμμα έχει υποκαταστήσει το κράτος και τους θεσμούς. Η κομματική αυτή δικτατορία, με μικρά διαλείμματα... στρατιωτικής δικτατορίας, λειτουργεί απρόσκοπτα από τότε που ιδρύθηκε το νεοελληνικό κράτος έως σήμερα. Αυτήν συνέχισαν στη μεταπολίτευση η Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ, καταπατώντας με τη σειρά τους κάθε έννοια αξιοκρατίας και κοινωνικής δικαιοσύνης. Τώρα τη σκυτάλη δεν την ποθεί μονάχα η Χρυσή Αυγή, αλλά όλα τα κόμματα που θέλουν να υποκαταστήσουν το κράτος και τους θεσμούς, πότε στο όνομα της σοσιαλιστικής μεταρρύθμισης και πότε στο όνομα της πατριωτικής αλληλεγγύης.
Εννοείται βεβαίως ότι για να επιβληθεί το κόμμα στο κράτος θα πρέπει να κομματικοποιηθούν όλοι οι θεσμοί. Για παράδειγμα, δεν θα μπορούσαν να γίνουν ρουσφετολογικές κομματικές προσλήψεις εάν υπήρχε πραγματικά ανεξάρτητη δικαιοσύνη. Ομως οι δικαστές, είτε για λόγους καριέρας είτε επειδή πραγματικά πιστεύουν τις κομματικές ιδεολογίες, δεν κατόρθωσαν μέχρι σήμερα να στείλουν ούτε ένα κομματικό στέλεχος στη φυλακή γιατί καταστρατήγησε το νόμο και διόρισε ανάξιους στις θέσεις των ικανών. Επισήμως βεβαίως κανένας δεν έχει αποδείξεις για τίποτα... Οπως κανένας δεν έχει αποδείξεις για τους κομματικούς ινστρούχτορες που έλυναν κι έδεναν καταπατώντας το νόμο και το Σύνταγμα. Ομως όλοι γνωρίζαμε ότι κανένας δεν παίρνει καλή μετάθεση ή απόσπαση αν δεν έχει κομματικό μέσο. Ολοι ξέραμε ότι η σειρά προτεραιότητας στα νοσοκομεία καθοριζόταν και από τα βουλευτικά γραφεία. Ολοι υποψιαζόμασταν ότι το παιδί του γείτονα πάει σε διαφορετικό σχολείο από το δικό μας επειδή έκανε τα στραβά μάτια ο συνδικαλιστής καθηγητής που του κάνει ιδιαίτερα. Ολοι ξέρουμε αλλά δεν μπορούμε να αποδείξουμε ότι αυτός που αλλάζει συνέχεια το όνομα των μαγαζιών του δεν πληρώνει ΦΠΑ και κανένας δεν του κάνει έλεγχο γιατί είναι γνωστό κομματικό στέλεχος.
Ολοι γνωρίζουν αλλά κανένας δε μιλάει, γιατί έχουν εκπαιδευτεί να θεωρούν δημοκρατική διαδικασία την υποκατάσταση του κράτους και των θεσμών από το κόμμα. Γι' αυτό και η Χρυσή Αυγή δεν συνάντησε ιδιαίτερες αντιδράσεις όταν πήγε να υποκαταστήσει το κράτος και τους θεσμούς: Εχοντας δει τόσους κομματικούς υποψήφιους και αιρετούς να φωτογραφίζονται ενώ διανέμουν τρόφιμα σε απόρους, δεν σου κάνει μεγάλη εντύπωση όταν οι χρυσαυγίτες κάνουν το ίδιο διανέμοντας μόνο σε Ελληνες. Αν όμως είχες εμπεδώσει ότι τρόφιμα γενικώς διανέμουν μόνο οι κρατικοί υπάλληλοι ή και η εκκλησία, μάλλον θα αντιδρούσες πιο έντονα όταν θα έβλεπες κάποιον να ψηφοθηρεί υποκαθιστώντας τους θεσμούς.
Δεν υποστηρίζω ότι όλα τα κόμματα είναι... ίδια με τη Χρυσή Αυγή. Τονίζω ότι τα δημοκρατικά κόμματα, με το να καταστρατηγούν το Σύνταγμα και τους νόμους, άνοιξαν τις πόρτες τόσο στη Χρυσή Αυγή όσο και σε οποιαδήποτε ομάδα παλαβών αυτοπροσδιορίζεται ως κόμμα και ονειρεύεται να υποκαταστήσει το κράτος και τους θεσμούς στο όνομα της δικής της “μοναδικής αλήθειας”.
Με απλά λόγια: Οταν το κόμμα επιβάλλεται στο κράτος, ανοίγει διάπλατα η πόρτα του ολοκληρωτισμού.
