Οι περιφερειάρχες φροντίζουν έγκαιρα για τη μεταβίβαση της ευθύνης στον αρμόδιο υπουργό και την κυβέρνηση, έτσι ώστε αν οι ελιές σαπίσουν να μην φταίνε αυτοί, αλλά οι... άλλοι. Το έργο γνωστό και παιγμένο τόσες πολλές φορές, που πλέον καταντά κουραστικό. Αν οι περιφερειάρχες θεωρούν ότι η κυβέρνηση δεν τους παρέχει τα απαραίτητα, να αρνηθούν την ευθύνη και να ζητήσουν από το υπουργείο να κάνει μόνο του τους ψεκασμούς. Δεν το πράττουν όμως, γιατί προτιμούν να κινούνται στο θολό τοπίο όπου και «πελάτες» ικανοποιούν μέσα από τις αναθέσεις και ανεύθυνοι δηλώνουν σε πιθανή αποτυχία.

Εχουμε και παλιότερα επισημάνει ότι η περίπτωση της δακοκτονίας είναι χαρακτηριστική απόδειξη της αδυναμίας του κράτους να οργανώσει κεντρικά και συντονισμένα το οτιδήποτε. Η Περιφέρεια στη συγκεκριμένη περίπτωση αποδεικνύεται ότι είναι θεσμός που δεν ακουμπά στις τοπικές κοινωνίες και τους πολίτες, και η μόνη λύση είναι να μεταβιβαστεί η συγκεκριμένη αρμοδιότητα. Η δακοκτονία θα έπρεπε, μετά το προπέρσινο φιάσκο, να έχει ήδη μεταβιβαστεί στους δήμους και τις τοπικές κοινωνίες. Οι αγρότες σε κάθε περιοχή με την καθοδήγηση των γεωπόνων, ιδιωτών και δημοσίων, ξέρουν και πότε να ψεκάσουν και τι να προσέξουν. Σε πολλές δε περιπτώσεις, αν τους δίνονταν τα φάρμακα θα έκαναν με δικά τους εργατικά έναν ακόμα ψεκασμό. Οταν όμως δεν υπάρχει σχέδιο, στέλνονται απλώς επιστολές για να μεταβιβαστούν ευθύνες - αλλά αυτό δεν είναι πλέον ανεκτό.