Εχω την εντύπωση ότι από τότε που ξέσπασε η οικονομική κρίση έως σήμερα παρακολουθούμε, πληρώνοντας πανάκριβο εισιτήριο, το ίδιο έργο με διαφορετικούς πρωταγωνιστές. Συγκεκριμένα κάθε βράδυ στις τηλεοπτικές οθόνες παρακολουθούμε αφενός την αντίσταση που προβάλλει η κυβέρνηση στις προτάσεις των δανειστών και αφετέρου τις καταγγελίες που διατυπώνει η αντιπολίτευση για την προδοτική στάση της κυβέρνησης. Στο τέλος του έργου η κυβέρνηση πάντα υποκύπτει στις προτάσεις των δανειστών και η αντιπολίτευση πάντα γίνεται… κυβέρνηση. Στη συνέχεια οι θεατές πληρώνουν  το νέο ακριβότερο εισιτήριο, που έχουν εισηγηθεί οι δανειστές και στήνονται μπροστά στην οθόνη για να ακούσουν από τον Πρετεντέρη και τον Τσίμα το νέο παραμύθι το οποίο δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένα κακόγουστο ριμέικ του παλιού έργου.
Για πρώτη φορά είδαμε την παράσταση με πρωθυπουργό τον Κώστα Καραμανλή και στο ρόλο του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης τον Γιώργο Παπανδρέου. Ο πρωθυπουργός τότε προσπαθούσε να επιβάλει μέτρα και ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης διαδήλωνε στους δρόμους και στα  λιμάνια. Στο τέλος της πρώτης παράστασης διεξάγονται εκλογές και ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης γίνεται… πρωθυπουργός τάζοντας στο λαό λαγούς με πετραχήλια.
Στο ριμέικ της πρώτης παράστασης πρωθυπουργός είναι ο Γιώργος Παπανδρέου και αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης είναι ο Αντώνης Σαμαράς. Ο πρωθυπουργός προσπαθεί να επιβάλει μέτρα και ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης βγάζει αντιμνημονιακούς λόγους στο Ζάππειο. Στο τέλος της δεύτερης παράστασης διεξάγονται εκλογές και ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης γίνεται… πρωθυπουργός τάζοντας στο λαό λαγούς με πετραχήλια.
Στη σημερινή εκδοχή του έργου πρωθυπουργός είναι ο Αντώνης Σαμαράς και αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης είναι ο Αλέξης Τσίπρας. Ο πρωθυπουργός προσπαθεί να επιβάλει μέτρα και ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης διαδηλώνει στους δρόμους ζητώντας διαγραφή του χρέους. Είμαι σίγουρος ότι και στο τέλος της τρίτης παράστασης θα διεξαχθούν εκλογές και ότι ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης θα γίνει… πρωθυπουργός τάζοντας λαγούς με πετραχήλια. 
Για το μόνο που δεν είμαι σίγουρος είναι για την επόμενη εκδοχή του έργου. Αν όμως κάνω προβολή των τάσεων πάνω στους σημερινούς πρωταγωνιστές η πρόβλεψη δείχνει ότι θα είναι  πρωθυπουργός ο Αλέξης Τσίπρας και αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης ο… Νίκος Μιχαλολιάκος. Ο πρωθυπουργός θα προσπαθεί να επιβάλει μέτρα και ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης θα διαδηλώνει στους δρόμους επικεφαλής των ταγμάτων εφόδου. Στο τέλος και αυτής της παράστασης ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης θα γίνει… πρωθυπουργός τάζοντας λαγούς με πετραχήλια.
Τα ονόματα των πρωταγωνιστών της επόμενης παράστασης δεν μπορώ να τα προβλέψω. Μπορώ όμως να προβλέψω ότι το εισιτήριο εκείνου του έργου θα είναι τόσο ακριβό όσο είναι σήμερα στις χώρες του πάλαι ποτέ υπαρκτού σοσιαλισμού. Τι πρέπει να γίνει για να μην παραμένουμε στο ίδιο έργο θεατές; Η απάντηση είναι γνωστή σε όλους αλλά κανένας δεν θέλει να την πιστέψει. Θα πρέπει όλοι λοιπόν να παραδεχτούμε ότι το πάρτι τελείωσε και ότι οι υποσχέσεις των αρχηγών της αξιωματικής αντιπολίτευσης δεν είναι τίποτα περισσότερο από το όχημα που οδηγεί στο Μέγαρο Μαξίμου. Σε κάθε περίπτωση θα πρέπει να αντιληφθούμε ότι τα δανεικά τελείωσαν και ότι δεν είναι εφικτό να διατηρηθεί σταθερό το βιοτικό επίπεδο χωρίς νέα δανεικά. Η πλειοψηφία όμως του εκλογικού σώματος όχι μόνο δεν πιστεύει ότι το πάρτι τελείωσε αλλά εξακολουθεί να τρέφει τις ίδιες αυταπάτες που έτρεφε και όταν παρακολουθούσε την πρώτη παράσταση με πρωθυπουργό τον Κώστα Καραμανλή. Τότε πίστευε τις υποσχέσεις του Γιώργου Παπανδρέου. Χθες πίστευε τις υποσχέσεις του Αντώνη Σαμαρά στο Ζάππειο, σήμερα πιστεύει τις υποσχέσεις του Αλέξη Τσίπρα και αύριο θα πιστέψει τις υποσχέσεις του Νίκου Μιχαλολιάκου. Πίσω όμως από τις αυταπάτες και τις ψεύτικες υποσχέσεις κρύβεται η άρνηση της πραγματικότητας από την πλειοψηφία του εκλογικού σώματος. Κρύβεται ένας κοινωνικός μηχανισμός άμυνας που δημιουργούν οι τύψεις για τη συμπεριφορά του παρελθόντος και το άγχος για το μέλλον. Με απλά λόγια. Η πλειοψηφία του εκλογικού σώματος δεν έχει καμία όρεξη να κάνει αυτοκριτική για τις λάθος επιλογές του παρελθόντος και για αυτό προτιμά να ακολουθεί όσους φέρονται όπως οι… επιλογές του παρελθόντος. Η πλειοψηφία του  εκλογικού σώματος φοβάται το αύριο και για αυτό προτιμά τη σιγουριά του… παρελθόντος. Η κοινωνική αυτή συμπεριφορά και αιτιολογημένη είναι ιστορικά και δικαιολογημένη είναι ηθικά. Δυστυχώς όμως για όλους μας οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην τελευταία παράσταση του… ίδιου έργου. Στην παράσταση με πρωταγωνιστές τους συμμορίτες. Μακροπρόθεσμα η Δημοκρατία θα βρει το δρόμο της. Οπως έλεγε όμως και ο Κέινς μιλώντας για την ανάγκη ύπαρξης βραχυπρόθεσμων λύσεων, "μακροπρόθεσμα θα είμαστε όλοι νεκροί". Και πολλοί από μας θα έχουν δει μόνο το ίδιο έργο με πανάκριβο εισιτήριο.