Η κυβέρνηση Μητσοτάκη φταίει επειδή σπατάλησε τα δύο πρώτα χρόνια της θητείας της μετρώντας το μπόι της με την αντιπολίτευση, αντί να προχωρήσει σε μεταρρύθμιση του αναποτελεσματικού κράτους. Η ευθύνη βαραίνει προσωπικά τον ίδιο τον πρωθυπουργό Κυριάκο Μητσοτάκη, γιατί ενώ γνώριζε πως το ελληνικό αναποτελεσματικό κράτος έχει εξαντλήσει τα όριά του άφησε τους υπουργούς να κάνουν δημόσιες σχέσεις μοιράζοντας εκατομμύρια σε όποιον ζητούσε. Σε κάθε περίπτωση και ανεξάρτητα από την κυβερνητική πολιτική των δύο προηγούμενων ετών, το αναποτελεσματικό ελληνικό κράτος χρεοκόπησε ταυτόχρονα με τον παρεοκρατικό καπιταλισμό και την αναξιοκρατία την άνοιξη του 2010. Όμως οι ολιγάρχες, οι κρατικοδίαιτοι επιχειρηματίες, οι συντεχνίες των βολεμένων και το ελληνικό ∆ημόσιο δεν θέλουν να αλλάξει πίστα η ελληνική οικονομία και για αυτό σφυροκοπούν ανελέητα οποιαδήποτε δειλή προσπάθεια μεταρρύθμισης επιχειρηθεί. Προφανώς όλες οι παραπάνω ομάδες πίεσης δεν έχουν αντιληφθεί ότι για την Ελλάδα υπάρχουν δύο μόνο δρόμοι: της μεταρρύθμισης και της... μακροχρόνιας ύφεσης.
Ουσιαστικά η Ελλάδα ακολουθεί με αργούς ρυθμούς την πορεία των χωρών του υπαρκτού σοσιαλισμού που κατέρρευσαν επειδή η νομενκλατούρα που τα διοικούσε πίστευε πως τελικώς θα γίνει ένα θαύμα και δεν θα καταρρεύσουν. Τελικώς όμως αποδείχθηκε πως ούτε η Σοβιετική Ενωση δεν ήταν “too big to fail” και ότι μόνο ο “δυτικός δρόμος” οδηγεί στην οικονομική ανάπτυξη. Η πορεία της Τσεχίας, της Πολωνίας, της Ουγγαρίας, της Ρουμανίας και των άλλων χωρών του πρώην υπαρκτού σοσιαλισμού, επιβεβαιώνει του λόγου το ασφαλές. Υπενθυμίζουμε ότι όλες αυτές οι χώρες επί υπαρκτού σοσιαλισμού είχαν πολύ μικρότερο κατά κεφαλήν ΑΕΠ από την Ελλάδα, ενώ σήμερα μετά την απελευθέρωση των οικονομιών τους ή έχουν μεγαλύτερο κατά κεφαλήν ΑΕΠ από το ελληνικό (όπως η Τσεχία, η Ουγγαρία και η Πολωνία) ή θα μας προσπεράσουν τα επόμενα δύο χρόνια (όπως η Ρουμανία).
∆υστυχώς όμως η κυβέρνηση Μητσοτάκη ενώ τα ξέρει όλα αυτά, προτιμά να χαϊδεύει αυτιά αντί να συγκρουστεί με τις δυνάμεις που κρατούν δέσμια την ελληνική οικονομία και εμποδίζουν τη δημιουργία ενός αποτελεσματικού κράτους. Εννοείται ότι η κομματοκρατία, ο νεποτισμός και η παρεοκρατία είναι απλώς οι διαφορετικές όψεις της αναξιοκρατίας, που θέτει τροχοπέδη σε κάθε μεταρρυθμιστική προσπάθεια που μεταξύ άλλων θα βελτίωνε και την αποτελεσματικότητα του κρατικού μηχανισμού. Με απλά λόγια: Όταν οι προαγωγές στην Πυροσβεστική (όπως και στα υπόλοιπα Σώματα Ασφαλείας) δίνονται με κομματικά ή οικογενειακά κριτήρια, η “παρέα του επιτελείου” είναι ικανή μόνο για δημόσιες σχέσεις και ανίκανη να σβήσει τις φωτιές.
Θανάσης Λαγός
