Και συγκεκριμένα: «Προ του 1830, στην Ανω Βέργα (Σέλιτσα, Ανω Σέλιτσα) υπήρχαν αρχικά πολλά χειροκίνητα “οικιακά” ελαιοτριβεία, καθώς και 3 τουλάχιστον “ιπποκίνητα” (μουλαροκίνητα) στη συνέχεια. Αρχικά τα εξαρτήματα των πιεστήριων (κοχλίες – αδράχτια κ.λπ. ήταν ξύλινα). Τα ιπποκίνητα ελαιοτριβεία στην εποχή έκθλιψης του ελαιοκάρπου λειτουργούσαν επί 24ώρου βάσεως.
Στην Κάτω Βέργα (Σελιτσάνικα Καλύβια προ του 1830) δεν λειτούργησαν ελαιοτριβεία κατά την τουρκοκρατία. Μόνον αλώνια κατά το θέρος. Ο ελαιόκαρπος μετεφέρετο τότε προς έκθλιψη στη “Χώρα” (Ανω Σέλιτσα).
Μετά το 1830, στην Κάτω Βέργα πλέον (όπου έγινε σταδιακά μετοίκηση των περισσότερων κατοίκων), λειτούργησαν αρχικά περί τα 7 “ιπποκίνητα” (μουλαροκίνητα) ελαιοτριβεία, τόσο στον οικισμό της Πάνω Βρύσης, όσο και στον οικισμό της Κάτω Βρύσης. Από το Γυφτέικο ιπποκίνητο ελαιοτριβείο σώζεται ένα μεταλλικό αδράχτι πιεστηρίου, κατασκευής του μηχανουργείου Κούπα – Πειραιά. Από τα ιπποκίνητα, τα δύο (Χειλαίικο και Πλαγιανών), μετά το 1900 μετετράπησαν σε μηχανοκίνητα (πετρελαιοκίνητα), ενώ η ιδιοκτησία τους έγινε συνεταιρική. Ο κινητήρας στο Χειλαίικο ήταν αγγλικός (Peters;), ενώ πιεστήριο – πετρελαιοκινητήρες κ.λπ. του Πλαγιαναίικου προέρχονταν από το περίφημο Μηχανουργείο – Χυτήριο “Πετεινάρη” στην Καλαμάτα.
Στα χρόνια της γερμανικής κατοχής, λόγω έλλειψης επάρκειας καυσίμου των μηχανοκίνητων ελαιοτριβείων, επαναλειτούργησαν επικουρικά δύο ιπποκίνητα ελαιοτριβεία στην Κάτω Βέργα, στην περιοχή της Πάνω Βρύσης (Δραγώνα και Φιλανδριανού).
Σήμερα σώζεται (με φθορές) το κτήριο και ο εξοπλισμός του πετρελαιοκίνητου ελαιοτριβείου των Πλαγιανών στην Κάτω Βρύση (αρχικά “οικογενειακού” ιπποκίνητου περί το 1870 και μηχανοκίνητου “συνεταιρικού” μετά το 1934). Σώζονται επίσης διάσπαρτες και μυλόπετρες των ιπποκίνητων ελαιοτριβείων, ίσως και ξύλινα εξαρτήματα των παλιών χειροκίνητων πιεστήριων».
