Η ανακοίνωση των νέων οικονομικών μέτρων από την κυβέρνηση οδήγησε σε ορισμένες απεργιακές κινητοποιήσεις και εκδηλώσεις διαμαρτυρίας. Το εντυπωσιακό είναι ότι αυτού του είδους οι πρωτοβουλίες δεν είναι κοινωνικά αντιπροσωπευτικές εφόσον λείπουν από αυτές οι συμπολίτες μας που έχουν τις μεγαλύτερες οικονομικές και κοινωνικές ανάγκες.
Δημόσιο και ΔΕΚΟ
Οπως το θέλει η νεοελληνική ρουτίνα, οι πιο έντονα διαμαρτυρόμενοι είναι αυτοί που έχουν κατοχυρωμένα τα βασικά τους δικαιώματα και θίγονται συγκριτικά λιγότερο από την κρίση και τα κυβερνητικά μέτρα.
Πήραν μέρος στις απεργιακές κινητοποιήσεις οι εργαζόμενοι στις αστικές συγκοινωνίες οι οποίες κατάφεραν να συνδυάσουν επί κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ την αύξηση του κόστους των εισιτηρίων, την αύξηση της εισιτηριοδιαφυγής, τη μείωση των εσόδων, τη διεύρυνση του διαχειριστικού ελλείμματος, το οποίο βέβαια καλύπτεται από χρήματα των φορολογούμενων πολιτών, και την πτώση της ποιότητας των παρεχόμενων υπηρεσιών.
Αλλο χαρακτηριστικό παράδειγμα απεργιακών κινητοποιήσεων από εργαζόμενους που δεν αντιμετωπίζουν τα μεγαλύτερα προβλήματα είναι στην Υπηρεσία Πολιτικής Αεροπορίας όπου οι ελεγκτές της εναέριας κυκλοφορίας έχουν σε πολλές περιπτώσεις χαρακτηριστικά εργασιακού και συνδικαλιστικού «ρετιρέ» και στον ΟΣΕ όπου οι αμοιβές των εργαζομένων εξακολουθούν να είναι ικανοποιητικές ενώ οι φορολογούμενοι πολίτες έχουν φορτωθεί πολλά δισεκατομμύρια εξαιτίας της διαχειριστικής χαλαρότητας στον Οργανισμό στη διάρκεια των περασμένων δεκαετιών.
Αυτοί που λείπουν
Αυτοί που λείπουν από τις απεργιακές κινητοποιήσεις και τις εκδηλώσεις διαμαρτυρίας είναι οι συμπολίτες μας με την πιο δύσκολη οικονομική και κοινωνική καθημερινότητα.
Λείπουν οι άνεργοι, ιδιαίτερα οι μακροχρόνια άνεργοι οι οποίοι δεν παίρνουν κανένα επίδομα και είναι εισοδηματικά ξεκρέμαστοι. Λείπουν αυτοί που εργάζονται στον ιδιωτικό τομέα χωρίς να πληρώνονται ή με πολύ μικρές αμοιβές στα πλαίσια των ολοένα πιο ελαστικών σχέσεων εργασίας. Λείπουν επίσης όσοι εργάζονται στον ιδιωτικό τομέα και έχουν σταθερές σχέσεις απασχόλησης αλλά δεν έχουν την πολυτέλεια να πάρουν μέρος σε εκδηλώσεις διαμαρτυρίας γιατί η πίεση του ανταγωνισμού είναι τεράστια και η εργασιακή πειθαρχία επιβάλλεται με αυστηρό τρόπο.
Από τις απεργιακές κινητοποιήσεις και τις εκδηλώσεις διαμαρτυρίας λείπουν και οι μικρομεσαίοι που οδηγήθηκαν σε οικονομικό αδιέξοδο, οι ελεύθεροι επαγγελματίες που περιθωριοποιήθηκαν και όσοι έχασαν την περιουσία τους και βρέθηκαν να χρωστούν σημαντικά ποσά στις τράπεζες, τα ασφαλιστικά ταμεία, στο Δημόσιο ή και σε ιδιώτες.
Ετσι όπως οργανώνονται οι απεργιακές κινητοποιήσεις και οι εκδηλώσεις διαμαρτυρίας στη χώρα μας δεν ανοίγουν το δρόμο στην αποτελεσματική αντιμετώπιση των οικονομικών και κοινωνικών προβλημάτων απλά αναδεικνύουν το πρόβλημα συμμετοχής και έλλειψης ευρύτερης εκπροσώπησης που χαρακτηρίζει αυτές τις εκδηλώσεις.
Θα πρέπει να αντιληφθούμε ότι η δημόσια συζήτηση πρέπει να ξεφύγει από το αν θα υποστούν κάποιες μειώσεις στις αποδοχές τους οι εργαζόμενοι στον ευρύτερο δημόσιο τομέα της οικονομίας και οι δημόσιοι υπάλληλοι και να ασχοληθούμε με τα πραγματικά μεγάλα προβλήματα όπως είναι η αδυναμία δημιουργίας νέων θέσεων απασχόλησης στον παραγωγικό τομέα της οικονομίας, οι εξαιρετικά σκληρές συνθήκες εργασίας που προσδιορίζονται από την οικονομική αδυναμία πολλών μικρών και μικρομεσαίων επιχειρήσεων, η έλλειψη οποιασδήποτε οικονομικής υποστήριξης στο 90% των ανέργων και η υπερχρέωση των ελεύθερων επαγγελματιών και των μικρομεσαίων η οποία έχει οδηγήσει στη μεγάλη πτώση του βιοτικού τους επιπέδου και στην επαγγελματική και κοινωνική τους περιθωριοποίηση.
Αυτά είναι κατά την άποψή μου τα σημαντικά ζητήματα και όχι αυτά που προβάλλονται μέσα από απεργιακές κινητοποιήσεις και εκδηλώσεις διαμαρτυρίας ρουτίνας.
