Αυτοκίνητα παρκαρισμένα, όπου φανταστεί κανείς χωρίς οι οδηγοί να υπολογίζουν τι δυσκολίες μπορεί να προκαλέσουν με αυτή τους την απερισκεψία. Κάδοι και άλλα εμπόδια (προσφάτως μέχρι και καφάο) κάνουν ξαφνικά την εμφάνισή τους σε πεζοδρόμια αναγκάζοντας τους πολίτες να κατεβαίνουν στο οδόστρωμα.

Αυτές είναι ορισμένες από τις καταστάσεις που συναντούν καθημερινά οι πολίτες σε διάφορα σημεία της Ελλάδας. Μεταξύ αυτών και στην Καλαμάτα, που εδώ και λίγες ημέρες υπερηφανεύεται ότι βελτίωσε την προσβασιμότητα των ΑμεΑ θέτοντας σε λειτουργία το δεύτερο Seatrac, τον μηχανισμό, που επιτρέπει σε άτομα με κινητικά προβλήματα να απολαμβάνουν το μπάνιο τους στην θάλασσα με αξιοπρέπεια.

Δεδομένο είναι ότι αυτή η εξέλιξη όντως αναβαθμίζει τα επίπεδα προσβασιμότητας για χιλιάδες συμπολίτες μας και αποτελεί και μία πολύ καλή παροχή και προς πολλούς επισκέπτες, που επιθυμούν να αποδράσουν στη μεσσηνιακή πρωτεύουσα.

Δεν αξίζει όμως πανηγυρικό κλίμα για όλο αυτό. Το ότι γίνονται κινήσεις και συμβάλλουν σημαντικά στην προσπάθεια ν' ανακτηθεί το χαμένο έδαφος χρόνων δεν σημαίνει ότι θα πρέπει να γίνει και αφορμή για τυμπανοκρουσίες.

Εχουν ακόμα να γίνουν πάρα πολλά και αυτοί που μπορούν να το επιβεβαιώσουν είναι τα ίδια τα άτομα με αναπηρία, που καθημερινά δίνουν το δικό τους αγώνα μετακίνησης στις ελληνικές πόλεις.

Θαύματα δεν γίνονται από την μία ημέρα στην άλλη. 

Πολλά βήματα έχουν ακόμα να γίνουν για την προσβασιμότητα στο δημόσιο χώρο, ενώ ακόμα πολύ πίσω είναι και ο ιδιωτικός τομέας, όπου δυστυχώς οι ράμπες εξακολουθούν να μην αποτελούν συνήθεια, ακόμα και εκεί που καθημερινά μπαινοβγαίνει πολύς κόσμος. 

Η δημιουργία λοιπόν αξιοπρεπών συνθηκών για την μετακίνηση των πολιτών, του αυτονόητου δηλαδή, δεν είναι για να την γιορτάζουμε, αλλά είναι να την επιδιώκουμε και με οργανωμένο πλάνο να τη βελτιώνουμε ως κοινωνία με τον καιρό.