Μέχρι και τις προηγούμενες ευρωεκλογές τα κόμματα ήταν αυτά που είχαν αναλάβει κατά κύριο λόγο σε κεντρικό επίπεδο την προεκλογική εκστρατεία, με σκοπό να πάρουν όσο το δυνατόν περισσότερες έδρες και όλα καλά, καθώς οι εκλεγέντες προέκυπταν από τη λίστα, που οι δικοί τους μηχανισμοί είχαν καταρτίσει. Τώρα όμως ο κλήρος έχει πέσει στους ίδιους τους υποψηφίους, οι οποίοι φυσικά δεν αρκούνται απλώς και μόνο στο να πλειοψηφήσει το δικό τους κόμμα, αλλά πλέον τρέχουν να προβληθούν και οι ίδιοι. Κάποιοι θυμήθηκαν τον τόπο καταγωγής τους μετά από χρόνια, κάποιοι άλλοι βρέθηκαν να οργανώνουν περιοδείες σε γωνιές της χώρας, που μέχρι χθες πιθανόν δεν ήξεραν καν πού βρίσκονται. Αλλοι θυμήθηκαν ότι είναι “ένας από εμάς” και από το ύφος χιλίων καρδιναλίων φόρεσαν το χαμόγελό τους και την καλή τους διάθεση και “αλιεύουν” ψήφους από τον Εβρο ως την Κρήτη και από την Κέρκυρα μέχρι το Καστελόριζο. 

Προφανώς και η καθιέρωση του σταυρού στις ευρωεκλογές είναι ένα θετικό μέτρο, αφού αναγκάζει τους υποψηφίους να βγουν από το γραφείο τους ή το εκλογικό τους κέντρο και να ταξιδέψουν σε ολόκληρη την περιφέρεια, να δουν από κοντά τα πραγματικά προβλήματα, να μιλήσουν με τον κόσμο. Τι θα βγει από αυτό; Πιθανόν όχι πολλά πράγματα, αλλά όπως και να έχει το γεγονός ότι αναγκάζονται να κάνουν και αυτοί πραγματική προεκλογική και να αγωνιστούν για την εκλογή τους ίσως βοηθήσει να αντιληφθούν ότι η ορθή άσκηση της πολιτικής θέλει να αφιερώσεις χρόνο και να ακούς. 

Συνηθίζοντας μάλιστα στα πολλά ταξίδια μέσα σε σχετικά μικρό χρονικό διάστημα, ίσως κάποιοι καταλάβουν ότι σε πιθανή εκλογή τους δεν θα πρέπει να αρκεστούν στα δρομολόγια Αθήνα - Βρυξέλλες και Αθήνα - Στρασβούργο, αλλά θα πρέπει μέσα στη διάρκεια της θητείας τους να εξακολουθήσουν να οργώνουν την Ελλάδα και ως ευρωβουλευτές.