Στην προσπάθειά μας να συγκεντρώσουμε το χρηματικό ποσό, που απαιτείται για τη διαμόρφωση του περιβάλλοντος χώρου του μνημείου Ιππικού στο Μέτσοβο, απευθυνθήκαμε προς πάσαν κατεύθυνση (μέλη και φίλους μας, επιχειρηματίες κ.ά.) τονίζοντας την αξία και το συμβολισμό εκτελέσεως αυτού του έργου. Το εκλεκτό μέλος του συνδέσμου μας, έφεδρος ανθυπίλαρχος Κωνσταντίνος Αφεντάκης, που επί πολλά χρόνια ζει και δραστηριοποιείται επιτυχώς στο Τορόντο του Καναδά, διαβάζοντας στο περιοδικό μας για το θέμα του μνημείου, αυτοβούλως και χωρίς καμία αίτηση εκ μέρους μας, κάλυψε ένα μεγάλο μέρος του απαιτουμένου χρηματικού ποσού για τη διαμόρφωση του περιβάλλοντος χώρου του μνημείου.
Στην τηλεφωνική επικοινωνία που είχα μαζί του διαπίστωσα ότι πρόκειται περί πραγματικού Ελληνα πατριώτη με ιδιαίτερη αγάπη για την πατρίδα του και τον πολιτισμό της. Για το λόγο αυτό του ζήτησα να μας στείλει το βιογραφικό του σημείωμα, το οποίο δημοσιεύουμε παρακάτω. Στο σημείωμα αυτό, που το θεώρησα ότι αποτελεί υπόδειγμα για κάθε νέο και παράδειγμα προς μίμηση και προτού το διαβάσετε, αισθάνομαι την υποχρέωση να κάνω μερικά ευμενή σχόλια, που ακολουθούν:
«Τη γλώσσα μου έδωσαν ελληνική, το σπίτι φτωχικό στις αμμουδιές του Ομήρου», λέει ο Οδυσσέας Ελύτης. Αυτοί οι στίχοι μας δίνουν τόσο εύστοχα το σπουδαιότερο λόγο της μεταναστεύσεως των Ελλήνων σε χώρες, όπου θα τους δινόταν η ευκαιρία μέσα από αγώνες, δυσκολίες και πολλή δουλειά, να πραγματοποιήσουν τα όνειρά τους. Ολα αυτά με λίγη τύχη, πολύ ταλέντο και απαράμιλλη τόλμη, στοιχεία απαραίτητα για την επιτυχία κάθε σκοπού.
Ενας από τους χιλιάδες Ελληνες είναι και το μέλος του συνδέσμου μας έφεδρος ανθυπίλαρχος Κωνσταντίνος Αφεντάκης. Διαβάζοντας το βιογραφικό του, που ακολουθεί, θαύμασα την αγωνιστικότητα, την δύναμη της ψυχής του, την εργατικότητά του, τη δημιουργική του πορεία μέσα σε ξένη χώρα, όπου κατάφερε, ξεκινώντας από το μηδέν, να γίνει ένας σημαντικός παράγοντας, που όμως δεν ξέχασε την προγονική του εστία.
Πόση, αλήθεια, δύναμη χρειάζεται να προσαρμοστείς σε μια κοινωνία τελείως διαφορετική από τη δική σου, αλλά συγχρόνως να μην αφομοιωθείς, να διατηρήσεις τα πολιτιστικά στοιχεία της φυλής σου, τις αξίες και τα ιδανικά των προγόνων σου, με περηφάνια και σεβασμό στις ρίζες σου. Σκληρός και δύσκολος αγώνας να κατοχυρώσεις αρχικά τους πόρους διαβιώσεώς σου εκεί και συγχρόνως να οικοδομήσεις τις προϋποθέσεις για την επίτευξη των στόχων της αποδημίας σου. Να αμύνεσαι από την άλλη για τη διατήρηση των πολιτιστικών χαρακτηριστικών της γενέτειράς σου, με σεβασμό όμως των συνηθειών και αρχών της φιλοξενούσας χώρας.
Ο κύριος Κωνσταντίνος Αφεντάκης είναι ένας Ελληνας που μας κάνει περήφανους για ό,τι κατάφερε. Κυρίως όμως γιατί παρέμεινε ένας γνήσιος Ελληνας, με αγάπη για την πατρίδα μας, με διάθεση να συμπαρασταθεί και να βοηθήσει, όπως έγινε και με τη προσφορά του στο σύνδεσμό μας. Τον ευχαριστώ από τα βάθη της ψυχής μου, του εύχομαι τα καλύτερα και τον θεωρώ παράδειγμα για όλους μας, γιατί με τη ζωή και το έργο του τιμά την Ελλάδα και προβάλλει τις αξίες της στον ξένο τόπο που ζει. Κι αυτό όπως λέει και ο Ελύτης γιατί «έπιασε την αστραπή στο δρόμο του και της έδωσε διάρκεια».
Ακολουθεί το βιογραφικό σημείωμα:
Ονομάζομαι Κωνσταντίνος Αφεντάκης. Κατάγομαι από ένα μικρό χωριό της Μάνης, τα Σωτηριάνικα, 15 χλμ. ανατολικά της Καλαμάτας. Τελείωσα το Δημοτικόν Σχολείον στο χωριό μου και εν συνεχεία το Γυμνάσιον, Λύκειον και την Τεχνικήν Σχολήν Εργοδηγών στην Καλαμάτα. Εδωσα εισαγωγικές εξετάσεις διά το Μικρόν Πολυτεχνείον αλλά απέτυχα, το οποίον ήτο δι' εμέ ευχής έργον διότι στις 24 Ιανουαρίου παρουσιάστηκα εις το 6ο Σύνταγμα Πεζικού στην Κόρινθο για να υπηρετήσω την θητεία μου.
Στις 14 Μαρτίου 1970 εκρίθην ικανός και επελέγην οριστικώς εις το όπλον του Ιππικού/Τεθωρακισμένων ως ΥΕΑ. Στις 14 Μαρτίου 1970 εγράφην εις την δύναμιν των ΥΕΑ εις την ΣΑΤ υπό τον διοικητήν ίλαρχον Μ. Μάλλιον.
Η πρώτη μου εντύπωσις όταν μας παρέλαβαν οι παλαιοί ΥΕΑ ήταν ότι δεν θα έβγαινα ζωντανός από την ΣΑΤ όπως αποκαλείτο από τους παλιούς ΥΕΑ... Σχολή Αφηνιασμένων Ταύρων... Η εξάμηνη εκπαίδευσις ήταν εντατική και έντονη αλλά ξύπνησε κάθε σημείο του σώματός μας και του μυαλού μας, από παιδιά μας έκανε άντρες. Στην ΣΑΤ υποδιοικητής ήταν ο υπίλαρχος Κων. Παπακωνσταντίνου, ένας δυνατός και γεμάτος ζωή αξιωματικός που μας έριχνε κράτηση και την χαιρόμαστε. Υπέροχος αξιωματικός. Στις 22 Αυγούστου απεφοίτησα της ΣΑΤ, επήρα το πτυχίον μου και ωνομάσθην ΔΕΑ. Κατετάγην εις την 20ή Τεθωρακισμένην Μεραρχία και στις 29 Αυγούστου 1970 ετοποθετήθην εις την 21 ΕΜΑ εις την Ξάνθη εις την Ιλη Αναγνωρίσεως όπου ανέλαβα τον ουλαμό ανιχνευτών υπό τον ίλαρχον Γ. Φωτιάν, έναν απίθανον αξιωματικόν που αγαπούσε πολύ την Ελλάδα. Εκεί συνηπηρέτησα με τον τότε υπίλαρχον Ν. Φωτιάδη που κατήγετο απο την Ξάνθη, έναν νέον τότε αξιωματικόν με φοβερή αυτοπεποίθηση και απεριόριστη ενεργητικότητα.
Στις 5 Απριλίου 1971 πήρα μετάθεση για το ΣΥΤ εις το Γουδί και ετοποθετήθην εις την 4η Ιλη Τακτικής ως εκπαιδευτής υπό του ιλάρχου κ. Γ. Ρώμα. Θεωρώ τον εαυτόν μου πολύ τυχερόν το ότι υπηρέτησα υπό τας διαταγάς του. Ενας αξιωματικός με απεριόριστη ακεραιότητα, ανθρωπιά, φοβερή δυναμικότητα και αρκετό χιούμορ! Του άρεσε να λέει τους νεοσύλλεκτους μπαγλαμάδες. Μου έκανε εντύπωση ότι παρόλο τον βαθμόν του και την ηλικία του εσπούδαζε εις την Νομική Αθηνών. Αυτό μου έδωσε δύναμη και κουράγιο να σπουδάσω στο εξωτερικό σε μεγάλη ηλικία. Ο κύριος Ρώμας ήτο και είναι δι' εμέ υπόδειγμα προς μίμησιν και χάρηκα ιδιαίτερα που τον είδα στο περιοδικό μας.
Στην 1ην Ιουλίου 1971 ωνομάσθην έφεδρος ανθυπίλαρχος και με μεγάλη υπερηφάνεια φόρεσα το αστέρι του αξιωματικού. Στις 28 Ιανουαρίου 1972 κατέστην έφεδρος.
Πολλές φορές εσκέφθην να δηλώσω μονιμότητα διότι μου άρεσε πάντα η τακτική και το σύστημα που είχε ο Στρατός. Αλλωστε είχα πολύ αγαπήσει τα τεθωρακισμένα και τον μαύρο μπερέ. Αλλά η μεγάλη μου επιθυμία να σπουδάσω μηχανολόγος υπερνίκησε και στις 21 Απριλίου 1972 απολύθηκα από τα Τεθωρακισμένα.
Στις 30 Ιουλίου 1972 έφυγα από την πατρίδα και ήρθα στο Τορόντο του Καναδά με μοναδικό σκοπό να σπουδάσω μηχανολόγος. Στην αρχή ήρθα ως επισκέπτης και εν συνεχεία έκανα αίτηση παραμονής ως μετανάστης. Γράφτηκα αμέσως σε ένα σχολείο ειδικό για μετανάστες, με σκοπό να μάθω αγγλικά μιας και από την Ελλάδα γνώριζα ελάχιστα. Μετά από εντατική μελέτη και αρκετή προσπάθεια κατάφερα σε δύο χρόνια να πάρω το πτυχίo Michigan της αγγλικής γλώσσας, το οποίο απαιτούνταν από το Πανεπιστήμιο για εγγραφή.
Οπως για όλους τους μετανάστες, τα πρώτα χρόνια ήταν δύσκολα, εξαιτίας της γλώσσας και του βαρύ χειμώνα που κάνει στον Καναδά. Την κατάσταση επιβάρυνε και το ότι βρισκόμουν σε ένα καινούργιο κράτος χωρίς συγγενείς και φίλους. Επειδή, λοιπόν, δεν είχα εδώ κανέναν, εργαζόμουν τις νύχτες για να καλύψω τα απαιτούμενα έξοδα διαβιώσεως, το κόστος των βιβλίων και τα δίδακτρα του Πανεπιστημίου. Δεν ντρέπομαι να σας πω ότι εργάστηκα σε εστιατόρια πλένοντας πιάτα, ως μάγειρας, ως σερβιτόρος κ.λπ.
Τελικά στις 5 Σεπτεμβρίου 1974 άρχισα τις σπουδές μου ως μηχανολόγος στο Πανεπιστήμιο του Τορόντο σε ηλικία 26 χρονών. Η αλήθεια είναι πως ήμουν ο μεγαλύτερος μαθητής στην τάξη. Μετά από 4 χρόνια γιγαντιαίας προσπάθειας πήρα το πτυχίο μου τον Μάιο του 1978. Το ότι κατόρθωσα να σπουδάσω σε μεγάλη ηλικία το χρωστώ στη δύναμη και το σθένος που απεκόμισα από τα Τεθωρακισμένα, τα οποία με βοήθησαν να υπερνικήσω όλες τις αντιξοότητες και να εκπληρώσω το μεγάλο μου όνειρο και το σκοπό μου, να γίνω μηχανολόγος. Για να παίρνω θάρρος, έξω από τα τετράδιά μου (τα οποία έχω κρατήσει μέχρι σήμερα) έγραφα με μεγάλα γράμματα, ΕΦΕΔΡΟΣ ΑΝΘΥΠΙΛΑΡΧΟΣ.
Στην αρχή της καριέρας μου εργάσθηκα για 2 χρόνια σε μια εταιρεία κατασκευής μεγάλων οχημάτων. Κατόπιν βρήκα μια άλλη δουλειά σε έναν τομέα που μου άρεσε πάρα πολύ, σε αυτόν της Θερμοδυναμικής. Η εταιρεία αυτή κατασκεύαζε αεροσυμπιεστές για βιομηχανικές επιχειρήσεις. Στην αρχή εργάσθηκα ως μηχανολόγος και αργότερα ως υπεύθυνος παραγωγής και συντηρήσεως.
Τον Ιανουάριο του 2000 άνοιξα δική μου επιχείρηση στον ίδιο τομέα. Η επιχείρηση ονομάζεται Canadian Dynamic Aircompressor ή για συντομία CDΑ. Κατασκευάζουμε, πουλάμε και επισκευάζουμε AirCompressors και ό,τι έχει σχέση με πεπιεσμένο αέρα που απαιτείται για να παράγουν οι βιομηχανικές εταιρείες τα προϊόντα τους.
Παρόλο που τελικά παρέμεινα στον Καναδά, ένα προηγμένο κράτος, η αγάπη μου για την Ελλάδα είναι πολύ μεγάλη και πιστεύω πως από εδώ μπορώ να προσφέρω περισσότερα στην πατρίδα διαδίδοντας τον πολιτισμό μας στα Ελληνόπουλα του εξωτερικού και σε ξένους. Μάλιστα, παράλληλα με την εργασία μου, η οποία ομολογώ ότι απαιτεί πολλές ώρες, από το 1990 διδάσκω ελληνικά κάθε Σάββατο στην Γ' τάξη του Λυκείου σε ένα σχολείο που ονομάζεται "Σωκράτης". Ο κύριος σκοπός της διδασκαλίας είναι η ελληνική γλώσσα. Εγώ όμως δίνω μεγάλη έμφαση στην ιστορία και στον τρόπο με τον οποίον ο ελληνικός πολιτισμός, η ελληνική τέχνη και η ελληνική ιδεολογία έχουν επηρεάσει όλον τον δυτικό κόσμο. Πολλές φορές μιλάω στους μαθητές μου για την ζωή στον ελληνικό Στρατό και τους διδάσκω ότι εκεί έμαθα πως «μπορεί κανείς να επιτύχει πιο πολλά από ό,τι νομίζει αρκεί να μην εγκαταλείπει τις προσπάθειές του». Μερικοί μαθητές μου ενθουσιασμένοι μου ζητούν να δουν τη στολή μου την οποία έφερα μαζί μου στον Καναδά και φυσικά τον μαύρο μπερέ. Ο σκοπός μου είναι να βάλω μέσα τους την Ελλάδα και πόσο υπερήφανοι πρέπει να νιώθουν που είναι Ελληνες. Συγκεκριμένα δυο παλιοί μου μαθητές ήρθαν στην Ελλάδα και υπηρέτησαν στον Στρατό.
Η ανυπέρβλητη αγάπη μου για την πατρίδα ξεκινάει από την οικογένειά μου, γι' αυτό θα μου επιτρέψετε να αναφερθώ σε τρία πρόσωπα. Ο παππούς μου, Ευστάθιος Γ. Μητσέας, ο οποίος επολέμησε στον Μικρασιατικό Πόλεμο. Τον θυμάμαι να μας λέει πως ήταν 12 χρόνια φαντάρος. Ο πατέρας μου, Ιωάννης Δ. Αφεντάκης, ο οποίος επολέμησε και τραυματίστηκε στον πόλεμο εναντίον των Ιταλογερμανών το 1940-41. Τέλος, ο αδελφός μου, Δημήτριος Ι. Αφεντάκης, ιπτάμενος αντιπτέραρχος ε.α., ο οποίος τίμησε την Πολεμική Αεροπορία στο μέγιστο βαθμό πετώντας για 24 συνεχή χρόνια. Διετέλεσε εκπαιδευτής ιπταμένων αξιωματικών του ΝΑΤΟ στο Ντάλας του Τέξας στις Η.Π.Α. Στη συνέχεια ορίστηκε διοικητής στην 111 Πτέρυγα Μάχης πετώντας με F16 και διοικητής της Σχολής Ικάρων από όπου αποστρατεύτηκε με το βαθμό του αντιπτεράρχου. Οπως έγραψε η εφημερίδα "Ελεύθερος Τύπος "στις 11 Μαρτίου 1995: " Αποστρατεύτηκε ο διοικητής της Σχολής Ικάρων Δημήτριος Αφεντάκης, ένας από τους ικανότερους αξιωματικούς που είχαν παραμείνει στην Πολεμική Αεροπορία".
Η τιμή που μου κάνατε στρατηγέ μου, για να μάθετε για τη ζωή μου, είναι πολύ μεγάλη. Εγώ απλώς θέλω να βοηθήσω όσο δύναμαι το σύνδεσμό μας σε αυτές τις δύσκολες ημέρες που περνάει η πατρίδα μας, που δημιουργήθηκαν από ανικάνους πολιτικούς χωρίς ιδανικά που δεν αγαπούν το έθνος παρά μόνο τον μικρό τους εαυτό, περιμένοντας ευκαιρία για να βολευτούν. Αυτό που κάνω εγώ είναι πολύ μικρό εν συγκρίσει με το τι έκαναν για μένα τα Τεθωρακισμένα. Αν δεν είχα την μεγάλη τιμή και τύχη να υπηρετήσω στο σώμα των Τεθωρακισμένων δεν θα είχα επιτύχει επαγγελματικά. Διαμόρφωσαν τον χαρακτήρα μου και ήταν για μένα το καλύτερο σχολείο που έβγαλα.
Κλείνοντας, θέλω να σας πω ότι για να νιώσει κανείς το μεγαλείο της Ελλάδος πρέπει να ξενιτευτεί. Οσο άχρηστοι κι αν είναι οι σύγχρονοι πολιτικοί της, το μεγαλείο της Ελλάδος τους επισκιάζει.
Μετά τιμής,
Κωνσταντίνος Αφεντάκης
Εφεδρος ανθυπίλαρχος
