- Τι χαρακτηριστικά έχει η κωμωδία που θα δούμε;
«Είναι μια εξαιρετικά σκεπτόμενη κωμωδία, είναι το πιο επίκαιρο έργο που έχω κάνει ποτέ στη ζωή μου και νομίζω ότι δεν θα τύχει να το ξανακάνω κιόλας. Και το λέω αυτό γιατί δεν νομίζω να συμπέσει απόλυτα η καθημερινότητα που ζούμε σήμερα με ένα θεατρικό έργο, όσο συμπίπτει με τον "Φυλακισμένο της διπλανής πόρτας" Βεβαίως έβαλα κι εγώ το χεράκι μου...από την άποψη ότι αφουγκράστηκα τις εξελίξεις και το "πείραξα" λιγάκι το έργο για να έρθει περισσότερο στην πραγματικότητα που βιώνουμε αυτή την στιγμή στην πατρίδα μας. Ομως δεν έχει να κάνει τόσο με μια συγκεκριμένη πολιτική κατάσταση όσο με την καθημερινότητα των ανθρώπων. Δηλαδή ο άνθρωπος όσο περνούν τα χρόνια ζει όλο και σε πιο εχθρικό περιβάλλον. Αυτό συμβαίνει
και στους ήρωες του έργου, που ζουν σε ένα εχθρικό περιβάλλον το οποίο μάλιστα το έχουν επιλέξει μόνοι τους, γιατί αυτοί έχουν επιλέξει το σύστημα που τους κυβερνάει. Οπως συνέβη δηλαδή στη χώρα μας που επιλέξαμε ένα σύστημα που μας έδινε ευκαιρίες, ελεύθερο εμπόριο, λαμπερή ζωή...που έχει όμως και τίμημα, έχει τις συνέπειές του. Γιατί άμα αρρωστήσει ο καπιταλισμός μαύρο φίδι που σ' έφαγε. Αυτό συμβαίνει και με τους ήρωες του έργου μας οι οποίοι χάνουν τη δουλειά τους, μένουν χωρίς χρήματα, χρωστάνε παντού, παθαίνουν κατάθλιψη και φυσικά διαταράσσεται η καθημερινότητά τους. Αρχίζουν οι ανταγωνισμοί μέσα στο ζευγάρι, αρχίζει η ζήλια γιατί ο άντρας πια μένει μέσα στο σπίτι ως απολυμένος και η γυναίκα του βγαίνει στην αγορά...Ο άντρας λοιπόν χάνει την κυριαρχία του, την πατριαρχία του και πολλά άλλα όπως η αρσενική του υπόσταση!»

- Αυτό το "σύστημα" που μας έφερε ως εδώ, το χρησιμοποιήσαμε και ως άλλοθι;
«Πάντα γίνεται αυτό και ειδικά στους έλληνες, που μόλις γίνεται μια αναποδιά ψάχνουμε να βρούμε ποιος φταίει και βέβαια φταίνε όλοι οι άλλοι εκτός από εμάς. Οι άλλοι διορίσανε, οι άλλοι κλέψανε, οι άλλοι δεν πληρώνανε φόρους, οι άλλοι ψηφίσανε και η κατάντια είναι αυτή που ζούμε τώρα. Κανένας δεν σκέφτεται την ατομική ευθύνη και πόσο κι αυτός είναι υπεύθυνος για κάτι. Ομως πως να το κάνουμε, είμαστε υπεύθυνοι όλοι. Αυτή η ρήση του Πάγκαλου "Μαζί τα φάγαμε" νομίζω ότι ήταν το πιο ωφέλιμο απ' τα όσα ειπώθηκαν. Φυσικά δεν είχε απόλυτο δίκιο γιατί άλλα έφαγε αυτός, άλλα εμείς, άλλα οι μεγαλοεπιχειρηματίες, άλλα φάγαν τα λαμόγια, άλλα οι πολιτικοί. Δεν θα με πείσει κανείς ότι φάγαμε τα ίδια με τον Ακη Τσοχατζόπουλο γιατί εκείνος έφαγε ότι έφαγε κι εγώ έφαγα καμιά κλήση από την τροχαία που μπορεί να κατάφερα να την σβήσω, αν και ούτε αυτό δεν έχω καταφέρει να κάνω. Ολοι μας πάντως βάλαμε το λιθαράκι για να φτάσουν τα πράγματα ως εδώ αφού όλοι θέλαμε να διοριστεί το παιδί μας στο δημόσιο λες και το δημόσιο το πληρώνει κάποιος άλλος κι  όχι εμείς οι ίδιοι. Ολοι θέλαμε να πάρουμε επιδοτήσεις νομίζοντας ότι δεν θα τις εξοφλήσουμε ποτέ και είχαμε ένα χωράφι και δηλώναμε 10 στην Ευρώπη για να πάρουμε πιο πολλά λεφτά. Μπήκαμε στην ΕΟΚ και νομίζαμε ότι θα ξαπλάρουμε στον ήλιο και θα έρχεται το χρήμα να μας βρίσκει. Εκείνη την ώρα δεν καταλάβαμε ότι υπάρχει και Δούρειος Ιππος που μέσα του είναι η Μέρκελ και ο Σόϊμπλε»

- Πώς ερμηνεύετε τον τρόπο με τον οποίο ψηφίσαμε;
«Είναι ο απόλυτος καθρέφτης, η απόλυτη εικόνα που έχουν μέσα στο μυαλό τους και μέσα στην ψυχή τους οι έλληνες και αυτή ακριβώς αποτυπώθηκε στο αποτέλεσμα. Πάρα πολύ κόσμος έχει φύγει πια από τα μέχρι πρότινος μεγάλα κόμματα γιατί νιώθει ότι τον πρόδωσαν, στράφηκαν αρκετοί στην αριστερά και βέβαια στράφηκαν και προς την Χρυσή Αυγή γιατί εδώ και καιρό άκουγες ανθρώπους που έλεγαν "που είσαι ρε Παπαδόπουλε να τους βάλεις φυλακή" κλπ. Κατ' αυτούς λοιπόν η πολλή δημοκρατία φταίει...και βέβαια αυτό που ισχύει είναι πως δεν πρόκειται για το τέλειο σύστημα αλλά εν υπάρχει και καλύτερο μάλλον. Εντάξει δεν είναι, αλλά όχι ότι πρέπει να μπουν όλοι φυλακή η αρκετούς να τους σκοτώσουμε ή να τους διώξουμε με τα τσεκούρια»

- Είστε αισιόδοξος ότι κάτι θα αλλάξει;
«Καθόλου γιατί έχουμε ανίκανους πολιτικούς. Τον πολιτικό τον ψηφίσεις γιατί έχει σπουδάσει οικονομία, πολιτικές επιστήμες, γιατί μπορεί να έχει διαίσθηση, μπορεί να σε προστατέψει. Οταν του δίνουν το μπαξίσι κι αυτός το βάζει στην τσέπη και το βουλώνει, τότε δεν είναι πολιτικός που θα με προστατέψει, άρα πως να αλλάξουν τα πράγματα; Εδώ η Ελλάδα δεν μπορούσε να προστατευτεί ούτε από συνάχι και θα προστατευτεί από οικονομική κρίση; Οσο πιο αδύναμος είναι ένας οργανισμός τόσο πιο γρήγορα θα καταρρακωθεί. Εδώ αποδείχτηκε ότι είμαστε εξαιρετικά αδύναμοι σε ένα κράτος που για να πάρεις ένα χαρτί πρέπει να περάσεις από δέκα υπηρεσίες και να "λαδώσεις" δέκα υπαλλήλους»

- Αυτά νομοτελειακά, δεν θα αλλάξουν κάποτε;
«Κάποτε ναι γιατί θα αναγκαστούν ν' αλλάξουν οι δομές. Και θ' αναγκαστούν γιατί οι Γερμανοί ως κατακτητές θα μας νοικοκυρέψουν κιόλας, εκτός από το ότι θα μας κατακτήσουν παίρνοντας τα αεροδρόμια, τα ξενοδοχεία, τα μετρό, τα διόδια, τις επιχειρήσεις και θα δουλεύουμε για 300 ευρώ, θα τους κοστίζουμε φτηνά»

- Και τι θα κοστίζει ακριβά σε εμάς;
«Το χάχανο (όχι το γέλιο) μας κοστίζει ήδη πολύ ακριβά όπως ακριβά κοστίζει και το φτηνό ότι μορφή και ότι επικάλυψη κι αν έχει...στο τέλος το πληρώνεις πανάκριβο. Εγώ ποτέ δεν θέλησα να κάνω φτήνιες στη ζωή μου ούτε στη δουλειά μου και βγήκα κερδισμένος τελικά.
Μάλιστα η παράσταση έχει και αυτό το χαρακτηριστικό ότι γελάς μεν, αλλά σκέφτεσαι κιόλας και δεν χαζογελάς απλά. Ερχονται στο καμαρίνι οι θεατές και έχουν ένα πλατύ χαμόγελο αλλά και με δάκρυα στα μάτια γιατί είναι συγκινημένοι, τους έχει αγγίξει. Το έργο δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια διαχείριση του θυμού μας. Ο θυμός παράγει ενέργεια, μούντζες, φωνές, συγκεντρώσεις στο Σύνταγμα, παράγει ψήφο σωστή ή λάθος, αλλά κυρίως προτείνει μια σωστή διαχείριση του θυμού. Ναι παιδιά έχουμε δίκιο να είμαστε θυμωμένοι γιατί δεν προσέξαμε κι εμείς και μας κοροϊδέψανε, αλλά διοχετεύεστε τον αυτόν τον θυμό στη σωστή κατεύθυνση. Εχουν έρθει άνθρωποι στο καμαρίνι και μου λένε "μου άνοιξες τα μάτια" γιατί κατάλαβα τι πρέπει να κάνω. Κι αυτή για μένα είναι η μεγαλύτερη επιβράβευση»

- Μετά την ολοκλήρωση της περιοδείας αυτής της παράστασης τι ετοιμάζετε;
«Η περιοδεία ολοκληρώνεται αρχές Ιουνίου και θα συνεχίσουμε ετοιμάζοντας το "Ο Επιθεωρητής έρχεται" του Τζον Πρίσλεϊ που είναι ένα έργο που μιλάει καθαρά και απόλυτα για την ατομική ευθύνη, η οποία αθροίζεται και γίνεται συλλογική και ανάλογα με το τι έχει πράξει ο καθένας επιφέρει καλό ή κακό στο σύνολο. Πρέπει να έχουμε την ευθύνη του συνόλου πια και να μην λειτουργούμε ατομιστικά και να σκεφτόμαστε μόνο το τομάρι μας, γιατί αλλιώς δεν θα μπορέσουμε να επιβιώσουμε σε ένα εχθρικό περιβάλλον. Και την επόμενη παραγωγή θα την κάνω στο Θέατρο Ιλίσια σε σκηνοθεσία δική μου και πάλι»

- Εχει δικαιωθεί η επιλογή σας να αποκτήσετε το δικό σας θέατρο;
«Προς το παρόν είναι σαν ...μια πολύ ακριβή γκόμενα, μου τρώει πάρα πολλά λεφτά, αλλά είμαι και αυτόνομος και μπορώ να αποφασίζω πιο εύκολα για το τι θα ανεβάσω. Οι παραγωγοί μου, ο Δημήτρης και ο Θοδωρής Μαροσούλης μου έχουν αφήσει πλήρη καλλιτεχνική ελευθερία και τους ευγνωμονώ γι' αυτό. Μπορώ να κάνω τον προγραμματισμό μου πια, έχω τρεις σκηνές μεταξύ των οποίων το στούντιο Βολανάκης που μπορώ να ανεβάζω πιο προχωρημένα, πιο νεανικά έργα...σίγουρα είναι αλλιώς. Κοστίζει κάτι παραπάνω, αλλά δεν βαριέσαι. Αλλωστε στο θέατρο δεν μπήκα για να πλουτίσω»