Κυριακή, 04 Δεκεμβρίου 2016 08:08

«Τα χαΐρια μας εδώ» στην Καλαμάτα: "Οταν υπάρχει κάτι άξιο λόγου, ο κόσμος το αγκαλιάζει"

Γράφτηκε από την
«Τα χαΐρια μας εδώ» στην Καλαμάτα: "Οταν υπάρχει κάτι άξιο λόγου, ο κόσμος το αγκαλιάζει"

 

Τα βάσανα, την ανθρωπιά και την αξιοπρέπεια της Σμυρνιάς Αγγέλας Παπάζογλου μετά την καταστροφή, τον ξεριζωμό και το αγκυροβόλι στην καινούργια πατρίδα, φωτίζει η παράσταση «Τα χαΐρια μας εδώ» που παρουσιάζεται κάθε Δευτέρα και Τρίτη στο «Καφενείο η Ελλάς» (Ακρίτα 127). Δεν θα μπορούσε να βρεθεί πιο ταιριαστός χώρος για τον μονόλογο αυτό της Καλαματιανής ηθοποιού Σταυρούλας Μπαρδουνιώτη, η οποία ενσαρκώνει την Αγγέλα και εκφέρει τα αυθεντικά της λόγια όπως τα κατέγραψε ο γιος της Γιώργης Παπάζογλου.

Η σκηνοθεσία είναι του Αγγελου Μπούρα, ενώ η μουσική επιμέλεια μα και η αρχική ιδέα ανήκουν στο Γιώργο Αδαμόπουλο. Οι τρεις συντελεστές της παράστασης, φίλοι μεταξύ τους, μιλούν στην «Ε» για την επικαιρότητα του έργου, την ανταπόκριση του κόσμου η οποία θα παρατείνει και τη διάρκειά του, καθώς επίσης για την πρόθεσή τους να το ταξιδέψουν στην υπόλοιπη Μεσσηνία αλλά και την Αθήνα. Εκφράζουν τη γνώμη τους για τις καλλιτεχνικές δράσεις της Καλαμάτας, ψάχνουν ανάμεσά τους την «ανοιχτωσιά»... ενώ δεν θεωρούν χαμένη ευκαιρία την απώλεια της Πολιτιστικής Πρωτεύουσας - και πιστεύουν ότι «καμιά ευκαιρία δε χάνεται όταν είσαι παρών, όταν είσαι αντάξιος αυτών που σου συμβαίνουν».

- Πριν από την πρεμιέρα είχατε σχολιάσει ότι το κείμενο της παράστασης, και γενικά ολόκληρο το έργο στο οποίο βασίζονται «Τα χαΐρια μας εδώ», είναι επίκαιρο. Με ποια έννοια;  

Σταυρούλα: Το έργο είναι μια προφορική μαρτυρία της Σμυρνιάς Αγγέλας Παπάζογλου, καταγεγραμμένη από το γιο της Γιώργη Παπάζογλου. Η Αγγέλα μιλάει για τη ζωή της στη Σμύρνη τα χρόνια πριν το ’22, για την απελευθέρωση και την καταστροφή της Σμύρνης, τον ξεριζωμό τους και τα μετέπειτα δύσκολα χρόνια τους στην Ελλάδα ως πρόσφυγες. «Είναι σαν να κάνουμε μάθημα ιστορίας στο σχολείο», μου είπαν δύο δεκάχρονα κορίτσια που είδαν το έργο. Αφενός λοιπόν η ιστορία ενός λαού οφείλει να είναι πάντοτε παρούσα, όπως λέει και η Αγγέλα… Να μην ξεχνάς... «Αμα ξεχάσεις αυτά που ‘παθες, θα σ'τα ξανακάνουνε χειρότερα». Αφετέρου οι πίκρες και οι καημοί αυτών των ανθρώπων παραμένουν, δυστυχώς, ίδιες και στις μέρες μας για τον κάθε άνθρωπο. 

Αγγελος: Ο ξεριζωμός και η προσφυγιά δυστυχώς ήταν, είναι και θα είναι στην επικαιρότητα. Κυρίως όμως να σταθούμε στην αξιοπρέπεια με την οποία αντιμετώπισαν την απώλεια της πραγματικότητάς τους. Αυτό με συγκινεί πολύ. Είναι εκείνο που έλεγαν οι παλιοί τόσο σοφά «και αυτό θα περάσει...».

- Ποια είναι μέχρι στιγμής η ανταπόκριση του κόσμου, λόγω και της ιδιαιτερότητας του χώρου, με το συμβολικό όνομα «Καφενείο Η Ελλάς»;

Αγγελος: Η Καλαμάτα έχει ένα πεπαιδευμένο κοινό που αφουγκράζεται και ακολουθεί τις παραστάσεις οι οποίες γίνονται με αγνές προθέσεις. Ως εκ τούτου ανταποκρίθηκε ο κόσμος στη γιορτή αυτή της μνήμης που στήσαμε στο «Καφενείο η Ελλάς», το οποίο φάνηκε τελικά να είναι ιδανικός χώρος για «Τα χαΐρια μας εδώ». Το να γεμίζει η παράστασή  μας με κόσμο κάθε Δευτερότριτο, και κυρίως να εισπράττουμε όλα αυτά τα θετικά σχόλια, μας γεμίζει με χαρά και με ευθύνη απέναντί σας.

- Πώς σας φαίνονται γενικά τα στέκια της Καλαμάτας; Αν εσείς ανοίγατε ένα μαγαζί... πώς θα ήταν;

Γιώργος: Υπάρχουν αρκετοί ωραίοι χώροι. Οι περισσότεροι όμως είναι «ίδιοι». Χωρίς χαρακτήρα. Αν άνοιγα ένα μαγαζί, θα ήταν ένα κέντρο με λαϊκή ορχήστρα όπως αυτά στην παλιά Αθήνα.

- Σας ενδιαφέρει ιδιαίτερα το θέατρο εκτός θεάτρου, ή απλώς έτυχε έτσι να λειτουργεί καλύτερα η συγκεκριμένη παράσταση; Υπάρχει γενικά κάποιο είδος θεάτρου που αγαπάτε περισσότερο; 

Αγγελος: Με ενδιαφέρει το θέατρο, το καλό θέατρο, αυτό που σέβεται το θεατή που πληρώνει και επιλέγει να δει μια παράσταση. Αν αυτό  γίνεται σε καφενείο ή αν γίνεται στο Εθνικό για παράδειγμα, είναι το ίδιο, την ίδια δουλειά και τον ίδιο κόπο καταβάλλω. Σαφώς η συγκεκριμένη παράσταση, έτσι όπως θέλησα να πραγματωθεί σαν μια αφήγηση, λειτουργεί καλύτερα σε ένα καφενείο. Η ανάγκη μάς οδήγησε εκεί: Η ανάγκη δημιουργεί αισθητική, και το θέατρο αν πετυχαίνει το στόχο του λάμπει παντού.

Σταυρούλα: Προσωπικά δεν έχω αγαπημένο είδος θεάτρου. Εχω μόνο αγαπημένα έργα και αγαπημένους συγγραφείς...

- Οι τρεις σας απαρτίζετε ουσιαστικά ένα νέο θεατρικό σχήμα ή συνεργάζεστε ανεξάρτητα; 

Αγγελος: Μετά τη φετινή μας συνεργασία θα ακολουθήσουν κι άλλες, αυτό είναι σίγουρο. Με τη Σταυρούλα μάς ενώνει μια φιλία 20 χρόνων, από τη σχολή του θεάτρου Τέχνης, κυρίως όμως μια βαθιά εκτίμηση και μια κοινή αισθητική για τη δουλειά μας. Χαίρομαι που προστέθηκε στους φίλους μου και ο Γιώργος Αδαμόπουλος. Δεν είμαστε θεατρικό  σχήμα, είμαστε 3 άνθρωποι που αγαπάνε πολύ αυτό που κάνουν και που μπορούν ακόμα να ονειρεύονται, μαζί ή ανεξάρτητα.

- Η Καλαμάτα δείχνει να έλκει τελευταία όλο και περισσότερους νέους ανθρώπους που ασχολούνται επαγγελματικά με το θέατρο. Με ποιο κίνητρο, ποιο συναίσθημα και ποιο όραμα το αποφασίσατε κι εσείς; 

Σταυρούλα: Εγώ γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Καλαμάτα. Εφυγα στα 19 μου χρόνια για να σπουδάσω και επέστρεψα μόνιμα στην Καλαμάτα από την Αθήνα πριν από 4 περίπου χρόνια. Οι εσωτερικές ανάγκες μου ήταν που αποφάσισαν για μένα… Από τη μια, η ανάγκη μου να αλλάξω την καθημερινότητά μου και να βρεθώ κοντά στη φύση ήταν που μ' έκανε να επιστρέψω - και από την άλλη, η ανάγκη μου να υπάρχει το θέατρο στη ζωή μου ήταν που μ’ έκανε να δημιουργήσω τις συνθήκες για να κάνω θέατρο στην πόλη μου.  

- Εχετε σκεφτεί την πιθανότητα συνεργασίας με τα υπόλοιπα επαγγελματικά σχήματα της πόλης, όπως π.χ. η ΚοινΣεπ «Πράματα και Θάματα» ή η ομάδα «ReAct», ή με τους ερασιτέχνες; Με ποιες προϋποθέσεις και τι στόχο θα γινόταν κάτι τέτοιο;

Σταυρούλα: Ηδη συνεργαζόμαστε με την Πειραματική Σκηνή Καλαμάτας, η οποία και μας βοήθησε να ανέβει η συγκεκριμένη παράσταση.

Αγγελος: Λόγω του ότι ζω και εργάζομαι στην Αθήνα, δεν έχω παρακολουθήσει τις δουλειές των συγκεκριμένων σχημάτων, δεν μπορώ λοιπόν να εκφέρω άποψη· αν όμως έχουν όλα αυτά τα σχήματα το μεράκι και την αφοσίωση της Λέττας Πετρουλάκη στην Πειραματική Σκηνή, που μας βοήθησε και που αγαπάει το θέατρο όπως εμείς, με χαρά θα συνεργαζόμουν μαζί τους.

- Εχετε επαφή με τις διάφορες πολιτιστικές δομές και τους μικρούς ή μεγάλους φορείς τους στην Καλαμάτα, στα εικαστικά, το χορό, τη μουσική, τον κινηματογράφο; Πώς σας φαίνεται αυτό το ψηφιδωτό και τι ίσως του λείπει;

Σταυρούλα: Ενημερώνομαι και παρακολουθώ τη πολιτιστική δράση της πόλης από την πρώτη στιγμή που γύρισα. Οπως παντού, υπάρχουν άνθρωποι που κάνουν με αγάπη, επαγγελματισμό, σεμνότητα και αξιοπρέπεια τη δουλειά τους, σε όλους τους παραπάνω τομείς, και άνθρωποι που κάνουν με προχειρότητα, έπαρση και ημιμάθεια όλα τα παραπάνω. Αυτό που λείπει κατά τη γνώμη μου από την Καλαμάτα δεν είναι οι δράσεις, αλλά η «ανοιχτωσιά» κι όλα όσα κρατιούνται χέρι χέρι με αυτή τη λέξη. 

- Χάθηκε η ευκαιρία της Πολιτιστικής Πρωτεύουσας· μπορεί όμως η Καλαμάτα να γίνει πολιτιστική πρωτεύουσα της ευρύτερης περιοχής;

Σταυρούλα: Την «ευκαιρία» μπορούμε να τη δημιουργήσουμε εμείς για τους εαυτούς μας ανά πάσα ώρα και στιγμή, και όχι να περιμένουμε να μας τη δώσει κάποιος. Ετσι προτιμώ να βλέπω τα πράγματα και ως εκ τούτου δεν πιστεύω ότι χάθηκε κάποια ευκαιρία. Οσο κοιτάζουμε τις ευκαιρίες που χάνονται, που για να χάθηκαν μάλλον δεν ήταν «ευ-καιρίες», δεν θα δημιουργούμε «ευκαιρίες».

Αγγελος: Συμφωνώ με τη Σταυρούλα, καμία ευκαιρία δε χάνεται όταν είσαι παρών, όταν είσαι αντάξιος αυτών που σου συμβαίνουν. Η Καλαμάτα είναι μια πόλη που έχει όλα τα προσόντα να έχει μια θέση στα πολιτιστικά δρώμενα. Αρκεί να βγουν μπροστά άνθρωποι που μέλημά τους δε θα είναι η κατάκτηση μιας καρέκλας αλλά η κατάκτηση μιας ιδέας.

- Δεδομένου ότι είναι μικρή πια η απόσταση από την Αθήνα, αλλά και την Ευρώπη μέσω του αεροδρομίου, πιστεύετε ότι μπορεί να υπάρξει πραγματική σύνδεση του τουρισμού με τον σύγχρονο πολιτισμό, και πώς;  

Γιώργος: Βεβαίως και μπορεί να υπάρξει. Από τη στιγμή που υπάρχει κάτι άξιο λόγου, ο κόσμος το αγκαλιάζει. Αυτό το μαρτυρά άλλωστε, ήδη από το παρελθόν, και η μεγάλη προσέλευση κόσμου στην Καλαμάτα από άλλες πόλεις κατά τη διάρκεια του Φεστιβάλ Χορού.

- Πόσο θα συνεχιστούν ακόμη οι παραστάσεις με «Τα χαΐρια μας εδώ»; Υπάρχουν σκέψεις για τη συνέχεια, στην Καλαμάτα ή και εκτός;

Αγγελος: Λόγω προσέλευσης κόσμου θα συνεχιστούν και μετά τις γιορτές. Θέλω και εύχομαι η παράσταση να ταξιδέψει σε όλη τη Μεσσηνία, να γνωρίσει ο κόσμος την Αγγέλα Παπάζογλου μέσα από τη Σταυρούλα Μπαρδουνιώτη - και φυσικά να ανέβει και στην Αθήνα μετά  το Πάσχα για περιορισμένο αριθμό παραστάσεων. 

 


NEWSLETTER